Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

cum aliquo de aliquā re

  • 1 cum [2]

    2. cum, Praep. m. Abl. (auf Inschrn. auch cun u. con u. quom, in Hdschrn. auch quom geschr.) = ξύν od. σύν, mit, samt, nebst, nicht ohne (Ggstz. sine), zuw. verb. unā cum, simul cum (s. unā u. simul), zusammen mit, zugleich mit, I) im Raume: a) zur Ang. des Zusammenseins, der Gesellschaft, der Begleitung, semper ille antea cum uxore, tum sine ea, Cic. Mil. 55. – u. so esse, vivere, agitare, habitare, cenare, dormire cum alqo, w. s.: ire, abire, redire cum alqo, w. s.: mittere, dimittere, praemittere cum alqo, w. s.: alqm secum habere, secum ducere und ähnliche Verba, wo das Nähere zu finden sein wird. – m. Lebl., cum omnibus suis carris sequi, Caes.: cum impedimentis venire, Caes.: alqm cum litteris dimittere, Sall.: in tabernaculo sellam auream cum sceptro ac diademate iussit poni, Nep.: semper aliquid secum afferunt tuae litterae, Cic.: quidquid vides currit cum tempore, Sen. – u. im Unwillen (s. Fabri Sall. orat. Licin. § 18. p. 436), abi hinc cum donis tuis tam lepidis, Ter.: abi hinc cum tribunatibus et rogationibus tuis, Liv.: abi hinc cum immaturo amore ad sponsum, Liv. – / Auch in Verbindungen wie Liber pater et cum Castore Pollux, Hor., oder negaretis hoc mihi cum dis, Liv., od. dux cum principibus capiuntur, Liv., od. Demosthenes cum ceteris erant expulsi, Nep. ist der Begriff der Begleitung festzuhalten.

    So nun bes.: α) bei Ang. der Begleitung eines Befehlshabers od. Untergebenen, eines Wächters od. Schützers, mit = in Begleitung, im Geleite von usw., (auf diesem Wege) cum Magone equites Hispanorum praemissos, Liv.: duumviros navales cum classe Pisas ire, Liv.: rex Hellespontum cum exercitu transiit, Liv.: consul iam cum legionibus mare traiecit, Liv.: reliquos cum custodibus in aedem Concordiae venire iubet, mit (unter) Bedeckung, Sall.: in hanc opimam mercedem, agite, cum dis bene iuvantibus arma capite, im Geleite der h. G., Liv.: so auch cum dis volentibus, Cato. – β) bei Ang. des gemeinschaftl. Besitzes mit jmd., unum imperium unumque magistratum habere cum ipsis, Liv.: alia omnia sibi cum collega (esse) ratus, alle anderen Obliegenheiten habe er mit dem K. gemeinschaftlich, Liv. – γ) bei Ang. des gemeinschaftlichen Wirkens mit jmd., mit = in Gemeinschaft mit, in Verbindung mit, im Verein mit, unter Mitwirkung von, verbunden mit, praedas bellicas imperatores cum paucis diripiebant, Sall.: Varro cum iis quas habebat legionibus ulteriorem Hispaniam tueatur, Caes.: in postremo C. Marius cum equitibus curabat, Sall.: Bocchus cum peditibus invadunt, Sall.: bellum gerere cum Aegyptiis ad versus regem, Nep.: cum alqo contra alqm arma ferre, Nep. – ebenso facere, stare cum alqo, w. s. – δ) bei Ang. des Verkehrs, mit = im Verkehre, im Umgange mit, in Verbindung mit, cum alqo se delectare od. se oblectare, Cic.: is quicum (= quocum) familiaritas fuerat, societas erat, Cic. (so auch 1. pāx, foedus cum alqo, s. pax, foedus): nihil cum potentiore iuris humani relinquitur inopi, Liv.: cum patrono Epicureo mihi omnia sunt, Cic.: mihi ante aedilitatem nihil erat cum Cornificio, Cic.: u. (mit Lebl.) quid mihi, inquit, cum ista summa sanctimonia ac diligentia? Cic. – orationem habere cum multitudine, Cic.: agere cum alqo, w. s.: reputare cum animo, secum und dgl., w. s. – und v. feindl. Verkehre, mit, pugnare, dimicare, certare, confligere, contendere cum alqo, w. s.: queri cum alqo, querelae cum alqo, w. s. – ε) bei Ang. der Vereinigung, Verknüpfung, der Übereinstimmung, sowie der Trennung, Abweichung u. dgl., zB. iungere, coniungere, conectere cum alqo u. dgl., w. s. – sentire, consentire, congruere cum alqo u. dgl., w. s. – distractum esse, dissidere, discrepare, dissentire, differre cum alqo u. dgl., w. s.

    b) zur Ang. des Versehenseins mit etw., mit, in = versehen, bekleidet, ausgerüstet, ausgestattet, bewaffnet, begabt, behaftet mit usw., α) v. leb. Wesen: cursitare cum Sicyoniis (in siz. Schuhen), Cornif. rhet.: cum pallio purpureo versabatur in conviviis, Cic.: cum tunica pulla sedere solebat et pallio, Cic.: cives Romanos cum mitella saepe vidimus, Cic.: cum purpurea veste processit, Cic.: cum ramis oleae ingressi curiam, Liv.: quaestores cum fascibus mihi praesto fuerunt, Cic.: illum dicis cum armis aureis, mit der g. Rüstung (= der die g. Rüstung trägt, anhat), Plaut.: alqm pingere cum clipeo, Plin.: esse cum libro (ein Buch in der Hand haben), Cic.: esse cum catenis, K. tragen, Plaut.: esse cum telo, eine Waffe bei sich führen (was in Rom verboten war), Cic.: domi Caesaris deprehensum esse cum sica, Cic.: cum gladio cruento comprehensum esse in illo ipso loco, Cic.: in alqm cum ferro invadere, Cic.: cum telis impetum facere in alqm, Cic.: collocari cum gladiis, Cic. – porcus cum capite humano natus, Liv.: agnus biceps cum quinque pedibus natus, Liv.: Auximi nata puella cum dentibus, Liv. – iste adulescens cum hac dis irata fronte, Cic.: cum febri domum redire, Cic.: cum gravi vulnere ferri ex proelio, referri in castra, Liv. – legatos cum auctoritate (Vollmacht) mittere, Cic.: esse cum imperio, unumschränkte Gewalt-, den Oberbefehl haben (dagegen esse in imperio = ein höheres Staatsamt bekleiden), Cic.: ebenso nemine cum imperio aut magistratu tendente quoquam quin deverteret Rhodum, Suet: alqm cum imperio habere apud exercitum, Nep.: privatus sit an cum potestate, Cic. (vgl. Korte Cic. ep. 1, 1, 7. Zumpt Cic. Verr. 3, 74. p. 890). – erat T. Iuventius non indoctus et magna cum iuris civilis intellegentia, Cic.: abire cum gloria poterant, si etc., Curt. – β) v. Lebl.: salinum cum sale, Plaut.: olla cum aqua, Cato: fisci complures cum pecunia Siciliensi, Cic.: scrinium cum litteris, Sall.: duo pocula non magna, verum tamen cum emblemate, Cic.: currus cum falcibus et elephanti cum turribus, Gell. – bei Ang. des Ertrags, ager efficit cum octavo, cum decimo, bringt das achte, zehnte Korn, achtfältig, zehnfältig, Cic.: ut ex eodem semine aliubi cum decimo redeat, aliubi cum quinto decimo, Varro: cum centesima fruge agris fenus reddente terrā, Plin. – v. Zuständen, gloria est frequens de aliquo fama cum laude, Cic.: ut viginti annorum militiam cum illa virtute, cum illa fortuna taceam, Liv.

    c) bei Ang. des Mittels u. Werkzeugs, mit, zB. ista cum lingua culos lingere, Catull.: extemplo silentio facto cum voce maxima conclamat, Claud. Quadrig. fr.: caede caudam cum tabula aliqua non ponderosa, Veget. mul. – u. so der gramm. t.t., scribi cum littera quadam, zB. terra in augurum libris scripta cum R uno, Varro LL. 5, 21.

    II) in der Zeit, a) übh. bei Ang. des Gleichzeitigen, mit, bei, gleichzeitig mit, unmittelbar nach (zuw. auch verb. pariter cum, simul cum; s. die Auslgg. zu Ter. adelph. 5, 3, 55. Korte Sall. Iug. 68, 2 u. Lucan. 5, 678), abs te abii hinc hodie cum diluculo, Plaut.: cum prima luce Pomponii domum venire, Cic.: cum primo mane Leptim vehi, Auct. b. Afr.: so cum primo lumine solis, Verg.: u. bei den Dichtern oft cum sidere, Catull., cum luce, Ov., cum sole, Verg. – pariter cum ortu solis castra metari, Sall.: pariter cum occasu solis expeditos educere, Sall.: simul cum sole expergisci, Cic.: simul cum occasu solis egredi, Sall. – exiit cum nuntio Crassus, Caes.: cum his nuntius Romam ad consulendum redit, Liv.: simul cum domo designavit templo Iovis fines, Liv. – Ggstz., ut quaeratur, quid ante rem, quid cum re, quid post rem evenerit, Cic. top. 51.

    b) bei Ang. gleichzeitiger Nebenumstände (sowohl äußerer Umstände als Gemütszustände), mit, unter, nicht ohne (Ggstz. sine, s. Suet. Cal. 16, 3 legata ex testamento Iuliae Augustae cum fide ac sine calumnia repraesentata persolvit), alqm cum cruciatu necare, Caes.: risus omnium cum hilaritate coortus est, Nep.: cum clamore in forum curritur, Liv.: cum silentio (in der Stille, lautlos, geräuschlos) audiri, ad alqm convenire, Liv. – obsides summa cum contumelia extorquere, Caes.: magno cum periculo suo (für sie) in eam turbam incĭderunt, Liv.: summa cum celeritate ad exercitum redire, Hirt. b. G.: multis cum lacrimis obsecrare, Caes.: alqd magno cum gemitu civitatis auferre, Cic.: cum gratulatione et ingenti favore populi domum reduci, Liv.: semper magno cum metu incipio dicere, Cic. – so oft in den Verbindungen cum (magna) cura, cum (bona) gratia, cum (bona) pace, cum (bona) venia, s. cūra, grātia, 1. pāx, venia. – zuw. auch bei Ang. von unmittelbar aus einer Handlung hervorgehenden Wirkungen u. Folgen, zu, zur, zum, quo die ad Alliam cum exitio urbis foede pugnatum, Liv.: illo itinere venit Lampsacum cum magna calamitate et prope pernicie civitatis, Cic.: magno cum periculo provinciae futurum, ut etc., Caes.: magna cum offensione civium suorum redire, Nep.: maxima cum offensione patrum abire consulatu, Liv.: summa cum offensione Pompeii domi remanere, Cic. – endlich auch bei Ang. eines gleichzeitig als Bedingung od. Beschränkung eintretenden Nebenumstandes, nur mit, doch nur mit (s. Fabri Sall. Iug. 86, 3), zB. liberalitas si cum mercede (benigna est), conducta est, Cic.: quibus videmus optabiles mortes fuisse cum gloria, Cic.: omnia cum pretio honesta videntur, wenn es nur Geld einträgt, Sall. – so bes. cum eo, quod od. ut od. ne, unter der Bedingung (Beschränkung), daß od. daß nicht usw., dergestalt-, doch so-, außerdem daß od. daß nicht usw. (griech. επὶ τούτῳ, εφ ᾽ᾧτε u. bl. εφ᾽ ᾧτε m. folg. Infin.), sit sane, quoniam ita tu vis, sed tamen cum eo, credo, quod sine peccato meo fiat, Cic.: Antium nova colonia missa cum eo, ut Antiatibus permitteretur, Liv.: obsequar voluntati tuae cum eo, ne dubites id opus geometrarum magis esse quam rusticorum, Col.: cum eo tamen, ne quis, qui valere et sanescere volet, hoc cotidianum habeat, Cels.; vgl. Brolén de eloc. Cels. p. 44. – u. cum eo, quod = außerdem daß, hoc cum eo quod candidos facit dentes, tum etiam confirmat, Scrib. 60: u. cum eo, ut = mit dem Umstande, daß usw., so daß zugleich, Liv. 8, 14, 2; 30, 10, 21; 36, 35, 3. – / cum wird dem Abl. der Personalpron. immer (s. Cic. or. 154), dem Abl. des Relativpron. häufig angehängt, also mecum, tecum, secum, nobiscum, vobiscum, quocum (quîcum), quācum, quocum, quibuscum; nicht selten aber auch (bei Livius, Vellejus u. Curtius immer) cum quo, cum qua, cum quibus. Vgl. Greef im Philol. 32, 711 ff. – Spätlat. mit Acc., cum uxorem suam, Rossi inscr. Chr. 144.

    lateinisch-deutsches > cum [2]

  • 2 cum

    1. cum (altl. quom), Coni. (ein alter Acc. gen. neutr. von qui), I) zu Angabe der Zeit, A) im allg.: 1) wenn, als, is qui non defendit iniuriam, cum potest, iniuste facit, Cic.: bes. mit vorausgehendem tum, tunc, nunc, iam, od. einem die Zeit bestimmenden Substant., wie tempus, annus, mensis u.a., fructus ingenii tum maxime capitur, cum in proximum quemque confertur, Cic.: cum primum, sobald als, Cic. – m. Praes. hist. od. aorist. Perf. od. Imperf., auch mit Infin. hist., wenn in der lebhaften Darstellung das Verhältnis der Sätze umgekehrt wird, dies haud multi intercesserant, cum legati venerunt, Liv.: dies nondum decem intercesserant, cum ille necatur, Cic.: caedebatur, cum nullus gemitus audiebatur, Liv.: iam dies consumptus erat, cum tamen barbari nihil remittere atque acrius instare, Sall.: häufig mit repente, subito, interim, interea u.a. verb., cum repente iubetur dicere, Cic. – 2) so oft als, so oft etwa, wenn etwa, cum ad aliquod oppidum venerat, in cubiculum deferebatur, Cic. – mit Coniunctiv, veniebat in theatrum, cum ibi concilium populi haberetur, Nep. – 3) seit, multi anni sunt, cum Fabius in aere meo est, Cic.
    B) insbes., mit dem Nbbegr. 1) einer relativen Bestimmung, bes. nach Substst. wie tempus, dies u.a., als, wo, fuit quoddam tempus, cum homines vagabantur, Cic.: fuit, cum hoc dici poterat, Liv. – m.
    ————
    Coniunctiv, wenn der Zeitbegriff nach seiner Beschaffenheit näher erklärt werden soll, fuit tempus, cum rura colerent homines, Varro: fuit, cum arbitrarer, Cic.: saepe audivi, cum diceret, Cic. – 2) eines kausalen Zusammenhangs, wenn, cum imperium abrogabat, poterat videri facere id iniuste, Cic.: tibi maximas gratias ago, cum tantum litterae meae potuerunt, Cic. – 3) eines hypothetischen Zusammenhangs, wenn, nulla est haec amicitia, cum alter verum audire non vult, alter ad mentiendum paratus est, Cic.: in hominem dicendum est, cum oratio argumentationem non habet, Cic.: praeclare facis, cum puerum diligis, Cic.: dah. auch in konzessivem Zusammenhange, wenn, wenn auch, pauci potentes cum tabulas... emunt, tamen divitias vincere nequeunt, Sall. – Bes. in der Verbindung cum... tum, die zwei Sätze aneinander reiht. Steht in beiden Sätzen nur ein Verbum, so ist der Indicat. regelmäßig; hat jeder einzelne aber sein eigenes Verbum, so findet sich in dem mit cum eingeleiteten gewöhnlich der Coniunctiv. Im ersten Falle übersetzen wir cum... tum durch sowohl... als auch, nicht nur... sondern auch, im zweiten Falle durch wenn auch... so doch, sowohl... als auch ganz besonders, te cum semper valere cupio, tum certe, dum hic sumus, Cic.: cum plurimas commoditates amicitia contineat, tum illa praestat omnibus, Cic.: das zweite Glied auch noch durch etiam,
    ————
    vero, maxime, praecipue, imprimis u.a. verstärkt, Cic.: auch können sowohl die mit cum gebildeten Sätze (Cic. ep. 6, 4, 1) als auch die mit tum gebildeten (Cic. ep. 9, 13, 2) gehäuft werden; bisweilen wird das zweite Glied auch durch simul angereiht, Liv. 3, 50, 10. – dah. steht cum maxime ellipt., gerade, besonders, vorzüglich, auch noch, cum maxime volo, Ter.: nunc cum maxime, Cic.: hanc amabat, ut cum maxime, Ter.: paret cum maxime mortuo, er gehorcht ihm auch noch, wenn er tot ist, Cic.: quae fiunt cum maxime, was häufig noch geschieht, Cic.
    II) zur Angabe der Ursache, mit Coniunctiv, A) im allg., da, cum valetudo et vita sine amicis insidiarum et metus plena sit, ratio ipsa monet amicitias comparare, Cic.: cum in communibus suggestis consistere non auderet, contionari ex turri alta solebat, Cic.: cum interemisset Clitum, vix a se manus continuit, Cic.: dah. quippe cum, utpote cum, zum Ausdruck einer subjektiven Ansicht des Redenden, Cic.
    B) insbes., mit dem Nbbgr. 1) des zeitlichen Zusammenhangs, bes. in der Erzählung, wo im Nebensatz das Imperf. od. Plusquamperf. steht, als, da, Zenonem, cum Athenis essem, audiebam frequenter, Cic.: Antigonus cum pugnaret, occisus est, Nep.: Epaminondas cum vicisset Lacedaemonios, quaesivit, Cic. – 2) eines konzessiven Zusammenhangs, da doch, obgleich, Druentiae flumen, cum aquae vim
    ————
    vehat ingentem, non tamen navium patiens est, Liv.: cum rho dicere nequiret, exercitatione fecisse, ut etc., Cic.: Socratis ingenium immortalitati Plato scriptis suis tradidit, cum ipse litteram Socrates nullam reliquisset, Cic. – Im Plaut. schreibt man quom, in allen übrigen Schriftstellern cum, bisweilen quum; vgl. Georges Lexik. d. lat. Wortf. S. 183.
    ————————
    2. cum, Praep. m. Abl. (auf Inschrn. auch cun u. con u. quom, in Hdschrn. auch quom geschr.) = ξύν od. σύν, mit, samt, nebst, nicht ohne (Ggstz. sine), zuw. verb. unā cum, simul cum (s. unā u. simul), zusammen mit, zugleich mit, I) im Raume: a) zur Ang. des Zusammenseins, der Gesellschaft, der Begleitung, semper ille antea cum uxore, tum sine ea, Cic. Mil. 55. – u. so esse, vivere, agitare, habitare, cenare, dormire cum alqo, w. s.: ire, abire, redire cum alqo, w. s.: mittere, dimittere, praemittere cum alqo, w. s.: alqm secum habere, secum ducere und ähnliche Verba, wo das Nähere zu finden sein wird. – m. Lebl., cum omnibus suis carris sequi, Caes.: cum impedimentis venire, Caes.: alqm cum litteris dimittere, Sall.: in tabernaculo sellam auream cum sceptro ac diademate iussit poni, Nep.: semper aliquid secum afferunt tuae litterae, Cic.: quidquid vides currit cum tempore, Sen. – u. im Unwillen (s. Fabri Sall. orat. Licin. § 18. p. 436), abi hinc cum donis tuis tam lepidis, Ter.: abi hinc cum tribunatibus et rogationibus tuis, Liv.: abi hinc cum immaturo amore ad sponsum, Liv. – Auch in Verbindungen wie Liber pater et cum Castore Pollux, Hor., oder negaretis hoc mihi cum dis, Liv., od. dux cum principibus capiuntur, Liv., od. Demosthenes cum ceteris erant expulsi, Nep. ist der Begriff der Begleitung festzuhalten.
    ————
    So nun bes.: α) bei Ang. der Begleitung eines Befehlshabers od. Untergebenen, eines Wächters od. Schützers, mit = in Begleitung, im Geleite von usw., (auf diesem Wege) cum Magone equites Hispanorum praemissos, Liv.: duumviros navales cum classe Pisas ire, Liv.: rex Hellespontum cum exercitu transiit, Liv.: consul iam cum legionibus mare traiecit, Liv.: reliquos cum custodibus in aedem Concordiae venire iubet, mit (unter) Bedeckung, Sall.: in hanc opimam mercedem, agite, cum dis bene iuvantibus arma capite, im Geleite der h. G., Liv.: so auch cum dis volentibus, Cato. – β) bei Ang. des gemeinschaftl. Besitzes mit jmd., unum imperium unumque magistratum habere cum ipsis, Liv.: alia omnia sibi cum collega (esse) ratus, alle anderen Obliegenheiten habe er mit dem K. gemeinschaftlich, Liv. – γ) bei Ang. des gemeinschaftlichen Wirkens mit jmd., mit = in Gemeinschaft mit, in Verbindung mit, im Verein mit, unter Mitwirkung von, verbunden mit, praedas bellicas imperatores cum paucis diripiebant, Sall.: Varro cum iis quas habebat legionibus ulteriorem Hispaniam tueatur, Caes.: in postremo C. Marius cum equitibus curabat, Sall.: Bocchus cum peditibus invadunt, Sall.: bellum gerere cum Aegyptiis ad versus regem, Nep.: cum alqo contra alqm arma ferre, Nep. – ebenso facere, stare cum alqo, w. s. – δ) bei Ang. des Verkehrs, mit = im Verkehre, im Umgange
    ————
    mit, in Verbindung mit, cum alqo se delectare od. se oblectare, Cic.: is quicum (= quocum) familiaritas fuerat, societas erat, Cic. (so auch pax, foedus cum alqo, s. pax, foedus): nihil cum potentiore iuris humani relinquitur inopi, Liv.: cum patrono Epicureo mihi omnia sunt, Cic.: mihi ante aedilitatem nihil erat cum Cornificio, Cic.: u. (mit Lebl.) quid mihi, inquit, cum ista summa sanctimonia ac diligentia? Cic. – orationem habere cum multitudine, Cic.: agere cum alqo, w. s.: reputare cum animo, secum und dgl., w. s. – und v. feindl. Verkehre, mit, pugnare, dimicare, certare, confligere, contendere cum alqo, w. s.: queri cum alqo, querelae cum alqo, w. s. – ε) bei Ang. der Vereinigung, Verknüpfung, der Übereinstimmung, sowie der Trennung, Abweichung u. dgl., zB. iungere, coniungere, conectere cum alqo u. dgl., w. s. – sentire, consentire, congruere cum alqo u. dgl., w. s. – distractum esse, dissidere, discrepare, dissentire, differre cum alqo u. dgl., w. s.
    b) zur Ang. des Versehenseins mit etw., mit, in = versehen, bekleidet, ausgerüstet, ausgestattet, bewaffnet, begabt, behaftet mit usw., α) v. leb. Wesen: cursitare cum Sicyoniis (in siz. Schuhen), Cornif. rhet.: cum pallio purpureo versabatur in conviviis, Cic.: cum tunica pulla sedere solebat et pallio, Cic.: cives Romanos cum mitella saepe vidimus, Cic.: cum purpurea veste processit, Cic.: cum ramis oleae in-
    ————
    gressi curiam, Liv.: quaestores cum fascibus mihi praesto fuerunt, Cic.: illum dicis cum armis aureis, mit der g. Rüstung (= der die g. Rüstung trägt, anhat), Plaut.: alqm pingere cum clipeo, Plin.: esse cum libro (ein Buch in der Hand haben), Cic.: esse cum catenis, K. tragen, Plaut.: esse cum telo, eine Waffe bei sich führen (was in Rom verboten war), Cic.: domi Caesaris deprehensum esse cum sica, Cic.: cum gladio cruento comprehensum esse in illo ipso loco, Cic.: in alqm cum ferro invadere, Cic.: cum telis impetum facere in alqm, Cic.: collocari cum gladiis, Cic. – porcus cum capite humano natus, Liv.: agnus biceps cum quinque pedibus natus, Liv.: Auximi nata puella cum dentibus, Liv. – iste adulescens cum hac dis irata fronte, Cic.: cum febri domum redire, Cic.: cum gravi vulnere ferri ex proelio, referri in castra, Liv. – legatos cum auctoritate (Vollmacht) mittere, Cic.: esse cum imperio, unumschränkte Gewalt-, den Oberbefehl haben (dagegen esse in imperio = ein höheres Staatsamt bekleiden), Cic.: ebenso nemine cum imperio aut magistratu tendente quoquam quin deverteret Rhodum, Suet: alqm cum imperio habere apud exercitum, Nep.: privatus sit an cum potestate, Cic. (vgl. Korte Cic. ep. 1, 1, 7. Zumpt Cic. Verr. 3, 74. p. 890). – erat T. Iuventius non indoctus et magna cum iuris civilis intellegentia, Cic.: abire cum gloria poterant, si etc., Curt. – β) v. Lebl.: salinum cum sale,
    ————
    Plaut.: olla cum aqua, Cato: fisci complures cum pecunia Siciliensi, Cic.: scrinium cum litteris, Sall.: duo pocula non magna, verum tamen cum emblemate, Cic.: currus cum falcibus et elephanti cum turribus, Gell. – bei Ang. des Ertrags, ager efficit cum octavo, cum decimo, bringt das achte, zehnte Korn, achtfältig, zehnfältig, Cic.: ut ex eodem semine aliubi cum decimo redeat, aliubi cum quinto decimo, Varro: cum centesima fruge agris fenus reddente terrā, Plin. – v. Zuständen, gloria est frequens de aliquo fama cum laude, Cic.: ut viginti annorum militiam cum illa virtute, cum illa fortuna taceam, Liv.
    c) bei Ang. des Mittels u. Werkzeugs, mit, zB. ista cum lingua culos lingere, Catull.: extemplo silentio facto cum voce maxima conclamat, Claud. Quadrig. fr.: caede caudam cum tabula aliqua non ponderosa, Veget. mul. – u. so der gramm. t.t., scribi cum littera quadam, zB. terra in augurum libris scripta cum R uno, Varro LL. 5, 21.
    II) in der Zeit, a) übh. bei Ang. des Gleichzeitigen, mit, bei, gleichzeitig mit, unmittelbar nach (zuw. auch verb. pariter cum, simul cum; s. die Auslgg. zu Ter. adelph. 5, 3, 55. Korte Sall. Iug. 68, 2 u. Lucan. 5, 678), abs te abii hinc hodie cum diluculo, Plaut.: cum prima luce Pomponii domum venire, Cic.: cum primo mane Leptim vehi, Auct. b. Afr.: so cum primo lumine solis, Verg.: u. bei den Dichtern oft cum side-
    ————
    re, Catull., cum luce, Ov., cum sole, Verg. – pariter cum ortu solis castra metari, Sall.: pariter cum occasu solis expeditos educere, Sall.: simul cum sole expergisci, Cic.: simul cum occasu solis egredi, Sall. – exiit cum nuntio Crassus, Caes.: cum his nuntius Romam ad consulendum redit, Liv.: simul cum domo designavit templo Iovis fines, Liv. – Ggstz., ut quaeratur, quid ante rem, quid cum re, quid post rem evenerit, Cic. top. 51.
    b) bei Ang. gleichzeitiger Nebenumstände (sowohl äußerer Umstände als Gemütszustände), mit, unter, nicht ohne (Ggstz. sine, s. Suet. Cal. 16, 3 legata ex testamento Iuliae Augustae cum fide ac sine calumnia repraesentata persolvit), alqm cum cruciatu necare, Caes.: risus omnium cum hilaritate coortus est, Nep.: cum clamore in forum curritur, Liv.: cum silentio (in der Stille, lautlos, geräuschlos) audiri, ad alqm convenire, Liv. – obsides summa cum contumelia extorquere, Caes.: magno cum periculo suo (für sie) in eam turbam incĭderunt, Liv.: summa cum celeritate ad exercitum redire, Hirt. b. G.: multis cum lacrimis obsecrare, Caes.: alqd magno cum gemitu civitatis auferre, Cic.: cum gratulatione et ingenti favore populi domum reduci, Liv.: semper magno cum metu incipio dicere, Cic. – so oft in den Verbindungen cum (magna) cura, cum (bona) gratia, cum (bona) pace, cum (bona) venia, s. cura, gratia, pax, venia. – zuw.
    ————
    auch bei Ang. von unmittelbar aus einer Handlung hervorgehenden Wirkungen u. Folgen, zu, zur, zum, quo die ad Alliam cum exitio urbis foede pugnatum, Liv.: illo itinere venit Lampsacum cum magna calamitate et prope pernicie civitatis, Cic.: magno cum periculo provinciae futurum, ut etc., Caes.: magna cum offensione civium suorum redire, Nep.: maxima cum offensione patrum abire consulatu, Liv.: summa cum offensione Pompeii domi remanere, Cic. – endlich auch bei Ang. eines gleichzeitig als Bedingung od. Beschränkung eintretenden Nebenumstandes, nur mit, doch nur mit (s. Fabri Sall. Iug. 86, 3), zB. liberalitas si cum mercede (benigna est), conducta est, Cic.: quibus videmus optabiles mortes fuisse cum gloria, Cic.: omnia cum pretio honesta videntur, wenn es nur Geld einträgt, Sall. – so bes. cum eo, quod od. ut od. ne, unter der Bedingung (Beschränkung), daß od. daß nicht usw., dergestalt-, doch so-, außerdem daß od. daß nicht usw. (griech. επὶ τούτῳ, εφ ᾽ᾧτε u. bl. εφ᾽ ᾧτε m. folg. Infin.), sit sane, quoniam ita tu vis, sed tamen cum eo, credo, quod sine peccato meo fiat, Cic.: Antium nova colonia missa cum eo, ut Antiatibus permitteretur, Liv.: obsequar voluntati tuae cum eo, ne dubites id opus geometrarum magis esse quam rusticorum, Col.: cum eo tamen, ne quis, qui valere et sanescere volet, hoc cotidianum habeat, Cels.; vgl. Brolén de eloc. Cels. p.
    ————
    44. – u. cum eo, quod = außerdem daß, hoc cum eo quod candidos facit dentes, tum etiam confirmat, Scrib. 60: u. cum eo, ut = mit dem Umstande, daß usw., so daß zugleich, Liv. 8, 14, 2; 30, 10, 21; 36, 35, 3. – cum wird dem Abl. der Personalpron. immer (s. Cic. or. 154), dem Abl. des Relativpron. häufig angehängt, also mecum, tecum, secum, nobiscum, vobiscum, quocum (quîcum), quācum, quocum, quibuscum; nicht selten aber auch (bei Livius, Vellejus u. Curtius immer) cum quo, cum qua, cum quibus. Vgl. Greef im Philol. 32, 711 ff. – Spätlat. mit Acc., cum uxorem suam, Rossi inscr. Chr. 144.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > cum

  • 3 communico

    commūnĭco ( conm-), āvi, ātum, 1, v. a. ( dep. access. form, communicati sint = communicaverint, Liv. 4, 24, 2) [communis].
    I.
    To divide something with one, whether in giving or receiving.
    A.
    In giving, to divide a thing with one, to communicate, impart, to share; esp. freq. of imparting in discourse (very freq. in all periods); constr. usu. aliquid cum aliquo; also inter aliquos, alicui, aliquem aliquā re. cum aliquo de aliquā re and absol.
    (α).
    With aliquid cum aliquo:

    ut si quam praestantiam virtutis, ingenii, fortunae consecuti sunt, impertiant ea suis communicentque cum proximis,

    Cic. Lael. 19, 70; id. Verr. 2, 5, 47, § 125; id. Div. in Caecil. 11, 33: auxilium [p. 384] sibi te putat adjunxisse, qui cum altero rem communicat, id. Rosc. Am. 40, 116:

    suam causam cum Chrysogono,

    id. ib. 48, 140:

    cum iis praemium communicat, hortaturque ut, etc.,

    Caes. B. G. 7, 37:

    civitatem nostram vobiscum,

    Liv. 23, 5, 9:

    causam civium cum servis fugitivis,

    Sall. C. 56, 5:

    at sua Tydides mecum communicat acta (i. e. me socium sumit actorum),

    Ov. M. 13, 239:

    consilia cum finitimis civitatibus,

    to make common cause, to take common counsel, commune, consult, Caes. B. G. 6, 2:

    cum plebeiis magistratibus,

    Liv. 6, 11, 7; 28, 28, 5; Suet. Calig. 56:

    curam doloris cum aliquo,

    Cic. Fam. 5, 16, 5.—Of discourse:

    homo, quocum omnia, quae me curā aliquā adficiunt, una communicem,

    Cic. Att. 1, 18, 1:

    ea quae didicerant, cum civibus suis communicare non poterant,

    id. N. D. 1, 4, 8; id. de Or. 1, 15, 66; id. Rosc. Am. 40, 116; Caes. B. G. 6, 20 al.; so cum aliquo de aliquā re:

    Pompeius, qui mecum... de te communicare solet,

    Cic. Fam. 1, 7, 3:

    is mecum de tuā mansione communicat,

    id. ib. 4, 4, 5:

    cum compluribus de ratione belli,

    Suet. Tib. 18. —
    (β).
    Aliquid inter aliquos:

    cum de societate inter se multa communicarent,

    Cic. Quint. 4, 15:

    socii putandi sunt, quos inter res communicata est,

    id. Verr. 2, 3, 20, § 50:

    ut quibus de rebus vellemus, tu tuis, ego meis, inter nos communicaremus,

    id. Fam. 15, 4, 2; 11, 27, 2:

    communicato inter se consilio,

    Liv. 8, 25, 9 (cf. a); Suet. Dom. 7.—
    (γ).
    Alicui aliquid, or de aliquā re (in Cic. only when the other party sharing is expressed by cum and abl.; cf.

    Krebs, Antibarb. p. 250): quibus communicare de maximis rebus Pompeius consuerat,

    Caes. B. C. 3, 18 (Dinter, ex conj., quibuscum):

    hisque omnium domus patent victusque communicatur,

    id. B. G. 6, 23 fin.;

    so with redditur,

    id. ib. 6, 13:

    sibi communicatum cum alio, non ademptum imperium esse,

    Liv. 22, 27, 8 Weissenb. ad loc.:

    id aut ereptum illis est, aut certe nobis cum illis communicatum,

    Cic. Brut. 73, 254; cf. id. Div. in Caecil. 4, 14 Halm ad loc.; id. Verr. 2, 5, 2, § 5; id. Rosc. Am. 49, 142; Mamert. Pan. Max. 10; Cic. Pis. 39, 94 Ascon.—
    * (δ).
    Aliquem aliquā re:

    communicabo semper te mensā meā,

    Plaut. Mil. 1, 1, 50.—
    (ε).
    Absol.: nonne prius communicatum oportuit? * Ter. And. 1, 5, 4; Cic. Sull. 3, 9:

    et secundas res splendidiores facit amicitia et adversas partiens communicansque leviores,

    id. Lael. 6, 22; Quint. 9, 2, 22:

    ut ad se veniat rationesque belli gerendi communicet,

    Caes. B. G. 7, 63:

    consilia communicant,

    id. B. C. 2, 4 fin.; cf. Sall. C. 18, 5; Suet. Aug. 75 fin.; Plin. 11, 30, 36, § 108; Quint. 9, 2, 22.—
    2.
    Transf. of things: aliquid cum aliquā re, to join to an equal part, to unite:

    viri, quantas pecunias ab uxoribus dotis nomine acceperunt, tantas ex suis bonis cum dotibus communicant,

    Caes. B. G. 6, 19:

    privabo potius illum debito testimonio, quam id cum meā laude communicem,

    Cic. Ac. 2, 1, 3; id. Fam. 12, 2, 1.—
    3.
    In late Lat.: cum aliquo or alicui, to have intercourse with an inferior:

    ne cum peregrinis communicarent,

    Just. 36, 2, 15:

    malis,

    with evil-disposed persons, Aug. Ep. 162:

    ne communices homini indocto,

    Vulg. Ecclus. 8, 5.—Also alicui rei, to take part in, Vulg. 1 Tim. 5, 22.—
    B. (α).
    Aliquid cum aliquo:

    ut me juves Conmunicesque hanc mecum meam provinciam,

    Plaut. Trin. 1, 2, 153; cf.:

    provinciam cum Antonio,

    Cic. Pis. 2, 5:

    inimicitias mecum,

    id. Fam. 15, 21, 2:

    qui sibi cum illo rationem communicatam putat,

    believes that he has all things in common with him, id. Rosc. Am. 49, 142; cf. id. ib. 48, 140; id. Div. in Caecil. 4, 14; cf. id. Verr. 2, 5, 2. § 5 Zumpt; Liv. 22, 27, 8:

    haud dubitavit (Thalestris) fateri ad communicandos cum rege liberos se venisse,

    Curt. 6, 5, 30 Vogel ad loc.—
    (β).
    Absol.:

    primo labores et discrimina, mox et gloriam communicabat,

    Tac. Agr. 8.—
    (γ).
    Alicui (late Lat.):

    altari Christi,

    to receive the sacrament, Aug. Ep. 162; id. contra Cresc. 3, 36.—
    II.
    In Tertull., acc. to communis, II., to make common, i. e. low, base, to contaminate, defile, Tert. Spect. 17; id. Patient. 8.

    Lewis & Short latin dictionary > communico

  • 4 conmunico

    commūnĭco ( conm-), āvi, ātum, 1, v. a. ( dep. access. form, communicati sint = communicaverint, Liv. 4, 24, 2) [communis].
    I.
    To divide something with one, whether in giving or receiving.
    A.
    In giving, to divide a thing with one, to communicate, impart, to share; esp. freq. of imparting in discourse (very freq. in all periods); constr. usu. aliquid cum aliquo; also inter aliquos, alicui, aliquem aliquā re. cum aliquo de aliquā re and absol.
    (α).
    With aliquid cum aliquo:

    ut si quam praestantiam virtutis, ingenii, fortunae consecuti sunt, impertiant ea suis communicentque cum proximis,

    Cic. Lael. 19, 70; id. Verr. 2, 5, 47, § 125; id. Div. in Caecil. 11, 33: auxilium [p. 384] sibi te putat adjunxisse, qui cum altero rem communicat, id. Rosc. Am. 40, 116:

    suam causam cum Chrysogono,

    id. ib. 48, 140:

    cum iis praemium communicat, hortaturque ut, etc.,

    Caes. B. G. 7, 37:

    civitatem nostram vobiscum,

    Liv. 23, 5, 9:

    causam civium cum servis fugitivis,

    Sall. C. 56, 5:

    at sua Tydides mecum communicat acta (i. e. me socium sumit actorum),

    Ov. M. 13, 239:

    consilia cum finitimis civitatibus,

    to make common cause, to take common counsel, commune, consult, Caes. B. G. 6, 2:

    cum plebeiis magistratibus,

    Liv. 6, 11, 7; 28, 28, 5; Suet. Calig. 56:

    curam doloris cum aliquo,

    Cic. Fam. 5, 16, 5.—Of discourse:

    homo, quocum omnia, quae me curā aliquā adficiunt, una communicem,

    Cic. Att. 1, 18, 1:

    ea quae didicerant, cum civibus suis communicare non poterant,

    id. N. D. 1, 4, 8; id. de Or. 1, 15, 66; id. Rosc. Am. 40, 116; Caes. B. G. 6, 20 al.; so cum aliquo de aliquā re:

    Pompeius, qui mecum... de te communicare solet,

    Cic. Fam. 1, 7, 3:

    is mecum de tuā mansione communicat,

    id. ib. 4, 4, 5:

    cum compluribus de ratione belli,

    Suet. Tib. 18. —
    (β).
    Aliquid inter aliquos:

    cum de societate inter se multa communicarent,

    Cic. Quint. 4, 15:

    socii putandi sunt, quos inter res communicata est,

    id. Verr. 2, 3, 20, § 50:

    ut quibus de rebus vellemus, tu tuis, ego meis, inter nos communicaremus,

    id. Fam. 15, 4, 2; 11, 27, 2:

    communicato inter se consilio,

    Liv. 8, 25, 9 (cf. a); Suet. Dom. 7.—
    (γ).
    Alicui aliquid, or de aliquā re (in Cic. only when the other party sharing is expressed by cum and abl.; cf.

    Krebs, Antibarb. p. 250): quibus communicare de maximis rebus Pompeius consuerat,

    Caes. B. C. 3, 18 (Dinter, ex conj., quibuscum):

    hisque omnium domus patent victusque communicatur,

    id. B. G. 6, 23 fin.;

    so with redditur,

    id. ib. 6, 13:

    sibi communicatum cum alio, non ademptum imperium esse,

    Liv. 22, 27, 8 Weissenb. ad loc.:

    id aut ereptum illis est, aut certe nobis cum illis communicatum,

    Cic. Brut. 73, 254; cf. id. Div. in Caecil. 4, 14 Halm ad loc.; id. Verr. 2, 5, 2, § 5; id. Rosc. Am. 49, 142; Mamert. Pan. Max. 10; Cic. Pis. 39, 94 Ascon.—
    * (δ).
    Aliquem aliquā re:

    communicabo semper te mensā meā,

    Plaut. Mil. 1, 1, 50.—
    (ε).
    Absol.: nonne prius communicatum oportuit? * Ter. And. 1, 5, 4; Cic. Sull. 3, 9:

    et secundas res splendidiores facit amicitia et adversas partiens communicansque leviores,

    id. Lael. 6, 22; Quint. 9, 2, 22:

    ut ad se veniat rationesque belli gerendi communicet,

    Caes. B. G. 7, 63:

    consilia communicant,

    id. B. C. 2, 4 fin.; cf. Sall. C. 18, 5; Suet. Aug. 75 fin.; Plin. 11, 30, 36, § 108; Quint. 9, 2, 22.—
    2.
    Transf. of things: aliquid cum aliquā re, to join to an equal part, to unite:

    viri, quantas pecunias ab uxoribus dotis nomine acceperunt, tantas ex suis bonis cum dotibus communicant,

    Caes. B. G. 6, 19:

    privabo potius illum debito testimonio, quam id cum meā laude communicem,

    Cic. Ac. 2, 1, 3; id. Fam. 12, 2, 1.—
    3.
    In late Lat.: cum aliquo or alicui, to have intercourse with an inferior:

    ne cum peregrinis communicarent,

    Just. 36, 2, 15:

    malis,

    with evil-disposed persons, Aug. Ep. 162:

    ne communices homini indocto,

    Vulg. Ecclus. 8, 5.—Also alicui rei, to take part in, Vulg. 1 Tim. 5, 22.—
    B. (α).
    Aliquid cum aliquo:

    ut me juves Conmunicesque hanc mecum meam provinciam,

    Plaut. Trin. 1, 2, 153; cf.:

    provinciam cum Antonio,

    Cic. Pis. 2, 5:

    inimicitias mecum,

    id. Fam. 15, 21, 2:

    qui sibi cum illo rationem communicatam putat,

    believes that he has all things in common with him, id. Rosc. Am. 49, 142; cf. id. ib. 48, 140; id. Div. in Caecil. 4, 14; cf. id. Verr. 2, 5, 2. § 5 Zumpt; Liv. 22, 27, 8:

    haud dubitavit (Thalestris) fateri ad communicandos cum rege liberos se venisse,

    Curt. 6, 5, 30 Vogel ad loc.—
    (β).
    Absol.:

    primo labores et discrimina, mox et gloriam communicabat,

    Tac. Agr. 8.—
    (γ).
    Alicui (late Lat.):

    altari Christi,

    to receive the sacrament, Aug. Ep. 162; id. contra Cresc. 3, 36.—
    II.
    In Tertull., acc. to communis, II., to make common, i. e. low, base, to contaminate, defile, Tert. Spect. 17; id. Patient. 8.

    Lewis & Short latin dictionary > conmunico

  • 5 communico

    communico, āre, āvi, ātum - tr. et intr. - [st2]1 [-] mettre en commun, réunir, mêler, communiquer, avoir des rapports avec. [st2]2 [-] faire part de; partager, associer. [st2]3 [-] prendre sa part de, s'associer à. [st2]4 [-] souiller.    - communicare aliquid cum aliquo: partager qqch avec qqn.    - communicare cum aliquo de aliqua re: entretenir qqn de qqch.    - communicare cum aliquo: communiquer avec qqn.    - communicabo semper te mensâ meâ, Plaut. Mil. 1, 1, 50: je te donnerai toujours une place à ma table.    - communicare causam civium cum servis fugitivis, Sall. C. 56, 5: confondre la cause des citoyens avec celle d'esclaves fugitifs.    - communicare inimicitias cum aliquo, Cic.: épouser les inimitiés de qqn.
    * * *
    communico, āre, āvi, ātum - tr. et intr. - [st2]1 [-] mettre en commun, réunir, mêler, communiquer, avoir des rapports avec. [st2]2 [-] faire part de; partager, associer. [st2]3 [-] prendre sa part de, s'associer à. [st2]4 [-] souiller.    - communicare aliquid cum aliquo: partager qqch avec qqn.    - communicare cum aliquo de aliqua re: entretenir qqn de qqch.    - communicare cum aliquo: communiquer avec qqn.    - communicabo semper te mensâ meâ, Plaut. Mil. 1, 1, 50: je te donnerai toujours une place à ma table.    - communicare causam civium cum servis fugitivis, Sall. C. 56, 5: confondre la cause des citoyens avec celle d'esclaves fugitifs.    - communicare inimicitias cum aliquo, Cic.: épouser les inimitiés de qqn.
    * * *
        Communico, communicas, pen. corr. communicare. Plaut. Communiquer.
    \
        Acta sua communicare cum aliquo. Ouid. Luy en bailler partie de la louange, en disant qu'il y a aidé.
    \
        Communicare ciuitatem. Liu. Recevoir un estrangier au droict de bourgeoisie d'une ville.
    \
        Furtum communicare cum aliquo. Cic. Faire participant, Luy en faire part.
    \
        Gloriam victoriae cum aliquo communicare. Cic. Luy attribuer partie de l'honneur et de la gloire.
    \
        Neque iis honos vllus communicatur. Caesar. On ne les fait participants d'aucuns honneurs et magistrats.
    \
        Inimicitias communicare cum altero. Cic. Se constituer ennemi des ennemis de son ami.
    \
        Laudem cum altero communicare. Cic. Faire participant.
    \
        Communicare aliquid cum sua laude. Cic. Mesler parmi sa louange.
    \
        Lucrum communicare. Sueton. Faire commun.
    \
        Mensa sua communicare aliquem. Plaut. L'avoir à boire et à manger avec soy.
    \
        Pericula communicare. Cic. Se mettre en danger pour un autre.
    \
        Communica mecum hanc prouinciam, pro Adiuua me. Plaut. Aide moy.
    \
        Impertire alicui et communicare cum eo aliquid. Cic. Luy en faire part.
    \
        Communicare cum altero. Caesar. Deviser et traicter de quelque chose ensemble, Parler à luy de quelque affaire, Communiquer.
    \
        Vna cum aliquo communicare omnia quae cura aliqua afficiunt. Cic. Parler à luy de quelque affaire, Communiquer.
    \
        Communicare inter se aliquid. Cic. Deviser de ses affaires.

    Dictionarium latinogallicum > communico

  • 6 consisto

    consisto, ĕre, constĭtī - intr. - [st1]1 [-] se tenir, se placer, se mettre, se poser.    - ad mensam consistere, Cic. Tusc. 5, 61: se mettre près de la table (pour servir).    - simul cepere aliquid aequi loci, ubi firmo consisterent gradu, Liv. 27, 18, 14: aussitôt qu'ils eurent trouvé du terrain plat où poser solidement le pied.    - in pedes consistere, Sen. Ep. 121, 8: se mettre sur ses pattes (tortue).    - in muro consistendi potestas erat nulli, Caes. BG. 2, 6: personne ne pouvait rester au rempart.    - cum vertice celso aeriae quercus constiterunt, Virg. En. 3, 679: avec leurs cimes élevées se dressent les chênes aériens.    - spes omnis consistebat Datami in se, Nep. Dat. 8, 3: Datame plaçait tout son espoir en lui. [st1]2 [-] s'immobiliser, s’arrêter, séjourner, faire halte, se poster, se tenir droit, résister, tenir bon.    - viatores etiam invitos consistere cogunt, Caes. BG. 4, 5: ils forcent les voyageurs à s'arrêter, même malgré eux.    - plura ad te scribam, cum constitero, Cic.: je t'en écrirai plus long quand je me serai arrêté.    - consistere cum aliquo, Plaut.: s'arrêter avec qqn (pour causer).    - negabat se umquam cum Curione constitisse, Cic. Att. 2, 24: il disait qu'il ne s'était jamais arrêté pour parler à Curion.    - cum aliquo de aliqua re consistere, Tert.: discuter avec qqn sur qqch.    - constitit a fuga Romana acies, Liv.: l'armée romaine s'arrêta dans sa fuite.    - ista ad quae consistitur, Sen.: ces objets devant lesquels on s'arrête.    - Ixionis vento rota consistit, Virg.: le vent cesse de faire tourner la roue d' Ixion.    - ipse ad ancoram una nocte constitit, Caes.: quant à lui, il resta à l'ancre une seule nuit.    - contra Lissum in ancoris constiterunt, Caes. BC. 3: ils jetèrent l'ancre en face de Lissus.    - in acie consistere, Caes.: être rangé en bataille.    - in locis superioribus consistere, Caes.: prendre position sur les hauteurs.    - copiae consistunt, ut... Nep. ; les troupes se postent de façon à...    - contra consistere non audent, Caes.: ils n'osent pas soutenir le choc.    - fert animus propius, Ov.: mon courage me porte à m'approcher davantage (à serrer la question de plus près).    - quadringentis talis centum Venerios non posse casu consistere, Cic.: sur quatre cents coups de dés, le hasard ne peut amener cent fois le coup de Vénus. [st1]3 [-] se fixer, s'établir, s'affermir; s'arrêter, prendre fin; se solidifier, se figer, se coaguler.    - consistere ibi negotiandi causā, Caes.: se fixer là pour y faire du commerce.    - in equestri ordine consistere, Suet.: se contenter du rang de chevalier.    - omnis administratio belli consistit, Caes.: toute hostilité est suspendue.    - ad Trebiam terrestre constitit bellum, Liv.: la guerre prit fin sur terre à la bataille de la Trébie.    - consistere usura debuit, Cic. Att. 6, 1, 7: le paiement des intérêts devait s'arrêter.    - frigore constitit Ister, Ov. Tr. 5, 10, 1: l'Ister a gelé.    - quae frigore constitit unda, Ov. M. 9, 662: **l'eau qui se solidifia à cause du froid**, l'eau qui gela. [st1]4 [-] insister sur, s'arrêter à; tenir ferme, se maintenir.    - ille hic constitit paulisper, Cic.: il insista un peu sur ce point.    - in singulis consistere, Cic. Part. 120: insister sur chaque point séparément. --- cf. Verr. 1, 96 ; Inv. 1, 12.    - consistit consilium, Cic.: c'est une résolution bien arrêtée.    - consistere in dicendo, Cic.: garder son sang-froid en parlant. [st1]5 [-] être, exister, subsister, avoir lieu.    - summa studio officii inter nos certatim constiterunt, Lentul. ap. Cic.: une grande rivalité de bons offices a toujours existé entre nous.    - sine agri cultoribus non consistere mortales, Col.:... que sans l'agriculture les hommes n'existeraient pas.    - nonne cernimus singulis aetatibus vix binos oratores laudabiles constitisse, Cic. Brut. 97, 333: ne voyons-nous pas qu'à chaque génération il a existé à peine deux orateurs renommés. [st1]6 [-] consister en, se fonder sur, dépendre de, porter sur, reposer sur.    - in interitu tuo salus optimi cujusque consistit, Cic.: le salut des meilleurs citoyens repose sur ta mort.    - rhetorice in actu consistit, Quint. 2, 18, 2: la rhétorique se fonde sur la pratique.    - consistere ex + abl.: résulter de, être composé de.    - consistebant legiones ex fugitivis, Hirt.: les légions étaient composées d'esclaves fugitifs.    - major pars victus eorum, in lacte... consistit, Caes. BG. 6, 22, 1: la plus grande partie de leur nourriture consiste en lait. [st1]7 [-] comparaître, ester en justice, être en procès.    - consistere loco testis, V.-Max.: tenir lieu de témoin.    - cum debitoribus consistere, Jurisc.: être en procès avec ses débiteurs.    - re autem ne consistes quidem ullo judice, Cic. Caec.: mais, pour le fond, ta défense ne tiendra devant aucun juge. [st1]8 [-] tenir bon, être valable, être légal.    - legatum in omnibus consistit, Dig.: le legs est valable dans tous les cas. [st1]9 [-] se tenir avec, être d'accord.    - cum Aristone verbis consistere, re dissidere, Cic. Fin. 4, 26: être d'accord avec Ariston sur les termes, mais en désaccord sur le fond.
    * * *
    consisto, ĕre, constĭtī - intr. - [st1]1 [-] se tenir, se placer, se mettre, se poser.    - ad mensam consistere, Cic. Tusc. 5, 61: se mettre près de la table (pour servir).    - simul cepere aliquid aequi loci, ubi firmo consisterent gradu, Liv. 27, 18, 14: aussitôt qu'ils eurent trouvé du terrain plat où poser solidement le pied.    - in pedes consistere, Sen. Ep. 121, 8: se mettre sur ses pattes (tortue).    - in muro consistendi potestas erat nulli, Caes. BG. 2, 6: personne ne pouvait rester au rempart.    - cum vertice celso aeriae quercus constiterunt, Virg. En. 3, 679: avec leurs cimes élevées se dressent les chênes aériens.    - spes omnis consistebat Datami in se, Nep. Dat. 8, 3: Datame plaçait tout son espoir en lui. [st1]2 [-] s'immobiliser, s’arrêter, séjourner, faire halte, se poster, se tenir droit, résister, tenir bon.    - viatores etiam invitos consistere cogunt, Caes. BG. 4, 5: ils forcent les voyageurs à s'arrêter, même malgré eux.    - plura ad te scribam, cum constitero, Cic.: je t'en écrirai plus long quand je me serai arrêté.    - consistere cum aliquo, Plaut.: s'arrêter avec qqn (pour causer).    - negabat se umquam cum Curione constitisse, Cic. Att. 2, 24: il disait qu'il ne s'était jamais arrêté pour parler à Curion.    - cum aliquo de aliqua re consistere, Tert.: discuter avec qqn sur qqch.    - constitit a fuga Romana acies, Liv.: l'armée romaine s'arrêta dans sa fuite.    - ista ad quae consistitur, Sen.: ces objets devant lesquels on s'arrête.    - Ixionis vento rota consistit, Virg.: le vent cesse de faire tourner la roue d' Ixion.    - ipse ad ancoram una nocte constitit, Caes.: quant à lui, il resta à l'ancre une seule nuit.    - contra Lissum in ancoris constiterunt, Caes. BC. 3: ils jetèrent l'ancre en face de Lissus.    - in acie consistere, Caes.: être rangé en bataille.    - in locis superioribus consistere, Caes.: prendre position sur les hauteurs.    - copiae consistunt, ut... Nep. ; les troupes se postent de façon à...    - contra consistere non audent, Caes.: ils n'osent pas soutenir le choc.    - fert animus propius, Ov.: mon courage me porte à m'approcher davantage (à serrer la question de plus près).    - quadringentis talis centum Venerios non posse casu consistere, Cic.: sur quatre cents coups de dés, le hasard ne peut amener cent fois le coup de Vénus. [st1]3 [-] se fixer, s'établir, s'affermir; s'arrêter, prendre fin; se solidifier, se figer, se coaguler.    - consistere ibi negotiandi causā, Caes.: se fixer là pour y faire du commerce.    - in equestri ordine consistere, Suet.: se contenter du rang de chevalier.    - omnis administratio belli consistit, Caes.: toute hostilité est suspendue.    - ad Trebiam terrestre constitit bellum, Liv.: la guerre prit fin sur terre à la bataille de la Trébie.    - consistere usura debuit, Cic. Att. 6, 1, 7: le paiement des intérêts devait s'arrêter.    - frigore constitit Ister, Ov. Tr. 5, 10, 1: l'Ister a gelé.    - quae frigore constitit unda, Ov. M. 9, 662: **l'eau qui se solidifia à cause du froid**, l'eau qui gela. [st1]4 [-] insister sur, s'arrêter à; tenir ferme, se maintenir.    - ille hic constitit paulisper, Cic.: il insista un peu sur ce point.    - in singulis consistere, Cic. Part. 120: insister sur chaque point séparément. --- cf. Verr. 1, 96 ; Inv. 1, 12.    - consistit consilium, Cic.: c'est une résolution bien arrêtée.    - consistere in dicendo, Cic.: garder son sang-froid en parlant. [st1]5 [-] être, exister, subsister, avoir lieu.    - summa studio officii inter nos certatim constiterunt, Lentul. ap. Cic.: une grande rivalité de bons offices a toujours existé entre nous.    - sine agri cultoribus non consistere mortales, Col.:... que sans l'agriculture les hommes n'existeraient pas.    - nonne cernimus singulis aetatibus vix binos oratores laudabiles constitisse, Cic. Brut. 97, 333: ne voyons-nous pas qu'à chaque génération il a existé à peine deux orateurs renommés. [st1]6 [-] consister en, se fonder sur, dépendre de, porter sur, reposer sur.    - in interitu tuo salus optimi cujusque consistit, Cic.: le salut des meilleurs citoyens repose sur ta mort.    - rhetorice in actu consistit, Quint. 2, 18, 2: la rhétorique se fonde sur la pratique.    - consistere ex + abl.: résulter de, être composé de.    - consistebant legiones ex fugitivis, Hirt.: les légions étaient composées d'esclaves fugitifs.    - major pars victus eorum, in lacte... consistit, Caes. BG. 6, 22, 1: la plus grande partie de leur nourriture consiste en lait. [st1]7 [-] comparaître, ester en justice, être en procès.    - consistere loco testis, V.-Max.: tenir lieu de témoin.    - cum debitoribus consistere, Jurisc.: être en procès avec ses débiteurs.    - re autem ne consistes quidem ullo judice, Cic. Caec.: mais, pour le fond, ta défense ne tiendra devant aucun juge. [st1]8 [-] tenir bon, être valable, être légal.    - legatum in omnibus consistit, Dig.: le legs est valable dans tous les cas. [st1]9 [-] se tenir avec, être d'accord.    - cum Aristone verbis consistere, re dissidere, Cic. Fin. 4, 26: être d'accord avec Ariston sur les termes, mais en désaccord sur le fond.
    * * *
        Consisto, consistis, constiti, constitum, pen. cor. consistere. Terent. S'arrester hardiment, ou autrement.
    \
        Consistere et Cadere, sunt pugnantia. Cic. Se tenir debout, ou droict.
    \
        Vires prohibent consistere me. Ouid. Je suis si debile que je ne me scauroye soustenir debout.
    \
        Constitit nusquam. Brutus ad Ciceronem. Il ne s'est arresté en nul lieu.
    \
        Constitit cum altero hoc loco. Plautus. Il s'est arresté en ce lieu avec un autre.
    \
        Constitit triduum Romae. Cic. Il sejourna trois jours à Rome.
    \
        Consistere in aliquo loco. Caesar. Demourer un espace de temps en quelque lieu.
    \
        Terra aliqua consistere. Virgil. Demourer en quelque pais.
    \
        Consistere ad anchoram, vel in anchoris. Caesar. Arrester et ancrer ses navires en quelque lieu.
    \
        In suo consistere. Cic. Sur le sien.
    \
        Intra ea quae profitentium commentariolis vulgata sunt consistere. Quintil. S'arrester là, et ne point passer oultre.
    \
        Vertice celso aeriae quercus consistunt. Virgil. Sont debout et estampies.
    \
        Consistere. Brutus ad Cassium, Vbi consistamus, non habemus. Où nous nous puissions retirer et arrester seurement.
    \
        Consistere ad aliquam rem. Seneca. S'arrester aupres de quelque chose pour la regarder.
    \
        Consistere ad sonitum. Seneca. S'arrester au son.
    \
        Hodie primum videor coepisse consistere. Cic. Avoir repos.
    \
        Aluus consistit. Cato. Le ventre est reserré.
    \
        Morbus consistit, cui opponitur Increscit. Celsus. Quand la maladie ne s'augmente point.
    \
        Cursus pituitae consistit. Celsus. S'arreste.
    \
        Stomachus consistit. Celsus. Ne vomist plus.
    \
        Consistit aqua. Varro. Ne court plus, S'arreste.
    \
        Frigore consistere dicuntur fluuii. Ouid. Quand les rivieres se gelent et glacent, Se prennent.
    \
        Pontus consistit glacie. Ouid. La mer est gelee.
    \
        In hoc summa iudicii causaque tota consistit. Cic. Gist, Consiste.
    \
        Fides constitit vtrinque. Liuius. Ils tindrent promesse de costé et d'autre.
    \
        Respub. in vnius anima consistit. Cic. Gist et consiste en la vie d'un homme, et despend de là.
    \
        Consistit spes eorum in ea re. Caesar. Leur esperance est, ou gist en cela, Consiste.
    \
        Magno casu totius exercitus salus constitit. Caesar. Toute l'armee fut sauvee par un grand cas d'adventure.
    \
        Similis in Bulbo suspicio consistebat. Cic. Il estoit souspeconné de pareil souspecon.
    \
        Victoria consistit in hoc. Brutus ad Ciceronem. La victoire gist et consiste en cela.
    \
        Verbis cum aliquo consistere, et re dissidere. Cic. S'accorder à aucun quant aux parolles.
    \
        In sententia aliqua consistere. Cic. S'arrester en quelque opinion.
    \
        Ira infracta constitit. Ouid. S'est appaisee.
    \
        Mente consistere. Cic. Estre de sens rassis, Ne point estre troublé de l'entendement.
    \
        Non consistere mente, lingua, oratione. Cic. Quand l'esprit et la parolle faillent, N'estre point asseuré d'esprit et de parolle, Avoir perdu l'asseurance et la parolle, Ne scavoir que penser, ne que dire.
    \
        Consistere tranquillo animo. Cic. Estre en grand repos d'esprit.
    \
        Consistere pectore nequit consilium. Terentius. Je ne scay que je doy faire.
    \
        Consistit authoritas Ceretano vino intra Gallias. Plin. Il n'est point prisé ne estimé hors le pais des Gaules, Il n'est prisé sinon au pais, etc.
    \
        Legatum consistit. Africanus. Le laiz testamentaire vault, tient, ha lieu, Est bon et valable.
    \
        Consistere cum aliquo in iudicio. Martianus. Consister et estre en jugement, et plaider à l'encontre de quelqu'un.
    \
        Ex vtraque parte consistere. Vlpianus. Estre pour les deux parties.

    Dictionarium latinogallicum > consisto

  • 7 loquor

    lŏquor, lŏqui, lŏcūtus (lŏquūtus) sum    - intr. et tr. -    - inf. loquier, Naev. ap. Gell. 1, 24, 2. – arch. loquontur = loquuntur, Varr. LL. 6, 1; locuntur, Plaut. Bacch. 801.    - cf. gr. λάσκω, ἔλακον. - intr. - [st1]1 [-] parler.    - loqui: parler (comme dans la conversation, dans le privé); dicere, orare: parler en orateur, en public.    - Scipio mihi sane bene et loqui videtur et dicere, Cic. Br. 58: Scipion, à mon avis, parle vraiment bien, et dans le privé, et en public.    - ille familiaris meus recte loqui putabat esse inusitate loqui, Cic. Br. 260: mon bon ami continua à penser que bien parler, c'est employer des mots dont nul ne se sert.    - bene Latine loqui, Cic. Br. 228: parler le latin purement.    - non tam bene quam suaviter loquendo (superabit), Cic. de Or. 3, 43: (il aura le dessus) moins pour la correction que pour la douceur de son parler.    - ita tum loquebantur, Cic. Br. 68: telle était la langue du temps.    - de aliquo cum aliquo loqui, Cic. Fam. 6, 8, 3: parler de qqn à qqn.    - loquor de tuo monumento, Cic. Verr. 4, 69: je parle de ton monument (mes paroles concernent ton monument).    - secum loqui, Cic. Off. 3, 1: s'entretenir avec soi-même.    - male loqui, Ter. And. 873; CIC. Amer. 140: mal parler, dire du mal.    - res loquitur ipsa, Cic. Mil. 53: les faits parlent d'eux-mêmes.    - muta quadam loquentia inducere, Cic. Or. 138, faire parler certaines choses inanimées.    - loqui cum aliquo de aliqua re: s'entretenir avec qqn de qqch.    - avec dat. male loqui alicui: dire du mal de qqn.    - pergin male loqui, mulier, mihi, Plaut. Truc.: tu continues à m'insulter, femme.    - vento et fluctibus loqui, Stat.: parler au vent et aux flots (former des voeux inutiles). - tr. - [st1]2 [-] dire.    - pugnantia loqui, Cic. Tusc. 1, 13: dire des choses contradictoires.    - quid turres loquar? Liv. 5, 5, 6: à quoi bon parler de tours?    - loquere tuum mihi nomen, Plaut. Men. 5, 9, 7: dis-moi ton nom.    - loquuntur: on dit.    - loquuntur te dare... Virg.: on dit que tu donnes...    - vulgo loquebantur Antonium mansurum esse Casilini, Cic. Att. 16, 10, 1: le bruit courait qu'Antoine s'arrêterait à Casilinum.    - oculi nimis arguti, quemadmodum animo adfecti simus, loquuntur, Cic. Leg. 1, 2: les yeux trop expressifs disent quels sentiments nous affectent.    - cetera cum chartā dextra locuta est, Ov. H. 18, 20: le reste, ma main le confia au papier.    - cum quo volucres mea fata loquentur? Stat. Th. 8, 181: à qui les oiseaux révéleront-ils mes destinées? [st1]3 [-] parler sans cesse de, avoir toujours à la bouche.    - Curios, Luscinos loqui, Cic. Par. 50: ne parler que des Curius, des Luscinus.    - Dolabella merum bellum loquitur, Cic. Fam. 9, 13, 8: Dolabella ne parle que de guerre.
    * * *
    lŏquor, lŏqui, lŏcūtus (lŏquūtus) sum    - intr. et tr. -    - inf. loquier, Naev. ap. Gell. 1, 24, 2. – arch. loquontur = loquuntur, Varr. LL. 6, 1; locuntur, Plaut. Bacch. 801.    - cf. gr. λάσκω, ἔλακον. - intr. - [st1]1 [-] parler.    - loqui: parler (comme dans la conversation, dans le privé); dicere, orare: parler en orateur, en public.    - Scipio mihi sane bene et loqui videtur et dicere, Cic. Br. 58: Scipion, à mon avis, parle vraiment bien, et dans le privé, et en public.    - ille familiaris meus recte loqui putabat esse inusitate loqui, Cic. Br. 260: mon bon ami continua à penser que bien parler, c'est employer des mots dont nul ne se sert.    - bene Latine loqui, Cic. Br. 228: parler le latin purement.    - non tam bene quam suaviter loquendo (superabit), Cic. de Or. 3, 43: (il aura le dessus) moins pour la correction que pour la douceur de son parler.    - ita tum loquebantur, Cic. Br. 68: telle était la langue du temps.    - de aliquo cum aliquo loqui, Cic. Fam. 6, 8, 3: parler de qqn à qqn.    - loquor de tuo monumento, Cic. Verr. 4, 69: je parle de ton monument (mes paroles concernent ton monument).    - secum loqui, Cic. Off. 3, 1: s'entretenir avec soi-même.    - male loqui, Ter. And. 873; CIC. Amer. 140: mal parler, dire du mal.    - res loquitur ipsa, Cic. Mil. 53: les faits parlent d'eux-mêmes.    - muta quadam loquentia inducere, Cic. Or. 138, faire parler certaines choses inanimées.    - loqui cum aliquo de aliqua re: s'entretenir avec qqn de qqch.    - avec dat. male loqui alicui: dire du mal de qqn.    - pergin male loqui, mulier, mihi, Plaut. Truc.: tu continues à m'insulter, femme.    - vento et fluctibus loqui, Stat.: parler au vent et aux flots (former des voeux inutiles). - tr. - [st1]2 [-] dire.    - pugnantia loqui, Cic. Tusc. 1, 13: dire des choses contradictoires.    - quid turres loquar? Liv. 5, 5, 6: à quoi bon parler de tours?    - loquere tuum mihi nomen, Plaut. Men. 5, 9, 7: dis-moi ton nom.    - loquuntur: on dit.    - loquuntur te dare... Virg.: on dit que tu donnes...    - vulgo loquebantur Antonium mansurum esse Casilini, Cic. Att. 16, 10, 1: le bruit courait qu'Antoine s'arrêterait à Casilinum.    - oculi nimis arguti, quemadmodum animo adfecti simus, loquuntur, Cic. Leg. 1, 2: les yeux trop expressifs disent quels sentiments nous affectent.    - cetera cum chartā dextra locuta est, Ov. H. 18, 20: le reste, ma main le confia au papier.    - cum quo volucres mea fata loquentur? Stat. Th. 8, 181: à qui les oiseaux révéleront-ils mes destinées? [st1]3 [-] parler sans cesse de, avoir toujours à la bouche.    - Curios, Luscinos loqui, Cic. Par. 50: ne parler que des Curius, des Luscinus.    - Dolabella merum bellum loquitur, Cic. Fam. 9, 13, 8: Dolabella ne parle que de guerre.
    * * *
        Loquor, loqueris, penul. corr. loqui, Deponens. Varro. Parler.
    \
        Quum loquimur TERNI, nihil flagitii dicimus. Cic. Quand nous disons ce mot TERNI.
    \
        Loqui ad voluntatem. Cic. Parler selon la volunté de l'auditeur.
    \
        Loqui ad voluptatem. Cic. Parler au plaisir de l'auditeur.
    \
        Asperrime loqui de aliquo. Cic. En mesdire grandement.
    \
        Saepius ista loquemur inter nos, agemusque communiter. Cicero. Nous traicterons ces choses entre nous, Nous en parlementerons.
    \
        Loqui cum aliquo de re aliqua. Cic. Pourparler de quelque chose avec aucun.
    \
        Loqui cum aliquo vehementer. Caelius ad Ciceronem. Parler fort et ferme à aucun.
    \
        Loqui porrectiore fronte. Plaut. Parler hardiement.
    \
        Loqui in eandem sententiam. Caesar. Dire tout un, et estre de mesme opinion.
    \
        Theatra loqueris, et gradus, et edicta. Martial. Tu ne parles que de, etc.
    \
        Laute loqui. Plaut. Parler elegamment.
    \
        Male loqui absenti. Terent. Detracter d'un absent.
    \
        Loquere mihi nomen tuum. Plaut. Di moy ton nom.
    \
        Loqui ore duarum et viginti gentium. Plin. iunior. Parler vingt et deux sortes de languages.
    \
        Quod imperabit facito, loquitor paucula. Terent. Parle peu.
    \
        Loquuntur vulgo, suppositum, etc. Cicero. Le bruit est par tout que, etc.
    \
        Vt annales Pop. Rom. et monimenta vetustatis loquuntur. Cic. Comme il est escript és, etc.
    \
        Conclusio ipsa loquitur, nihil percipi posse. Cicero. Encore que je me taise, la conclusion mesme dit que, etc. ou, Il s'ensuit que, etc.
    \
        Loquitur fama. Martialis. Le bruit est.

    Dictionarium latinogallicum > loquor

  • 8 decido

    [st1]1 [-] dēcīdo, ĕre, cīdi, cīsum [de + caedo]: - tr. qqf. intr. - [abcl][b]a - couper, abattre. b - diminuer, abaisser, retrancher, réduire. - [abcl]c - décider (une question), régler, arranger, transiger. - [abcl]d - battre, mettre en pièces.[/b]    - decidere pennas, Hor. Ep. 2, 2, 50: couper les ailes.    - decidere vectigal ad tertiam partem, Lampr. Alex. Sev. 38: réduire l'impôt au tiers.    - cum aliquo decidere: s’arranger avec qqn.    - cum aliquo de aliqua re decidere: conclure un arrangement avec qqn.    - decidere rem cum aliquo, Cic.: régler une affaire avec qqn.    - decidere cum accusatore, Cic.: composer avec l'accusateur.    - in jugera decidere ternis medimnis, Cic.: transiger pour trois médimnes par arpent.    - indulgenter fortuna decidit cum eo qui... Plin.: la fortune a traité avec indulgence celui qui...    - istam jam aliquovorsum tragulam decidero, Plaut. Casin. 2.4.18: [j'aurai bientôt détourné ce coup vers un autre endroit] = je vais maintenant mettre fin à ce coup.    - aliquem decidere verberibus, Dig. 47, 21, 2: rouer de coups qqn. [st1]2 [-] dēcĭdo, ĕre, cĭdi [de + cado]: - intr. - [abcl][b]a - tomber (d'un lieu élevé). - [abcl]b - tomber sous les coups, périr, succomber. - [abcl]c - déchoir, échouer.[/b]    - equo decidere: tomber de cheval.    - ex astris decidere: tomber des astres = tomber du faîte de la gloire.    - poma ex arboribus decidunt, Cic. de Sen. 19: les fruits tombent des arbres.    - flumina in mare Rubrum decidunt, Curt.: (ces) fleuves se jettent dans la mer Rouge.    - spe (de spe, a spe) decidere: avoir son espoir trompé.    - a spe societatis Prusiae decidit, Liv. 37, 26: il a perdu l'espoir d'une alliance avec Prusias.    - in fraudem decidere, Cic.: en venir à commettre un crime ou tomber dans un piège.    - eo decidit ut... Plin.-jn.: il a été réduit à...    - toto pectore decidi, Tib.: je suis tout à fait sorti de son coeur, elle m'a entièrement oublié.
    * * *
    [st1]1 [-] dēcīdo, ĕre, cīdi, cīsum [de + caedo]: - tr. qqf. intr. - [abcl][b]a - couper, abattre. b - diminuer, abaisser, retrancher, réduire. - [abcl]c - décider (une question), régler, arranger, transiger. - [abcl]d - battre, mettre en pièces.[/b]    - decidere pennas, Hor. Ep. 2, 2, 50: couper les ailes.    - decidere vectigal ad tertiam partem, Lampr. Alex. Sev. 38: réduire l'impôt au tiers.    - cum aliquo decidere: s’arranger avec qqn.    - cum aliquo de aliqua re decidere: conclure un arrangement avec qqn.    - decidere rem cum aliquo, Cic.: régler une affaire avec qqn.    - decidere cum accusatore, Cic.: composer avec l'accusateur.    - in jugera decidere ternis medimnis, Cic.: transiger pour trois médimnes par arpent.    - indulgenter fortuna decidit cum eo qui... Plin.: la fortune a traité avec indulgence celui qui...    - istam jam aliquovorsum tragulam decidero, Plaut. Casin. 2.4.18: [j'aurai bientôt détourné ce coup vers un autre endroit] = je vais maintenant mettre fin à ce coup.    - aliquem decidere verberibus, Dig. 47, 21, 2: rouer de coups qqn. [st1]2 [-] dēcĭdo, ĕre, cĭdi [de + cado]: - intr. - [abcl][b]a - tomber (d'un lieu élevé). - [abcl]b - tomber sous les coups, périr, succomber. - [abcl]c - déchoir, échouer.[/b]    - equo decidere: tomber de cheval.    - ex astris decidere: tomber des astres = tomber du faîte de la gloire.    - poma ex arboribus decidunt, Cic. de Sen. 19: les fruits tombent des arbres.    - flumina in mare Rubrum decidunt, Curt.: (ces) fleuves se jettent dans la mer Rouge.    - spe (de spe, a spe) decidere: avoir son espoir trompé.    - a spe societatis Prusiae decidit, Liv. 37, 26: il a perdu l'espoir d'une alliance avec Prusias.    - in fraudem decidere, Cic.: en venir à commettre un crime ou tomber dans un piège.    - eo decidit ut... Plin.-jn.: il a été réduit à...    - toto pectore decidi, Tib.: je suis tout à fait sorti de son coeur, elle m'a entièrement oublié.
    * * *
    I.
        Decido, decidis, decici, penul. prod. decisum, decidere, A caedo caedis compositum. Plaut. Couper.
    \
        Decidere, per metaphoram capitur pro Determinare. Cic. Decider et mettre à fin.
    \
        Decidere. Vlpian. Appoincter, ou faire quelque accord et composition ensemble, Composer.
    \
        Transigere et decidere cum aliquo. Cic. Transiger et appoincter.
    \
        De aliquo negotio decidere. Cic. Transiger et appoincter de quelque affaire.
    \
        Quaestionem decidere. Papinianus. Decider, Determiner.
    \
        Decidere pro libertate. Senec. Composer par transaction avec aucun pour conserver sa liberté.
    \
        Decidere, pro Exprimere. Quintil. Exprimer.
    II.
        Decido, decidis, decidi, penul. corr. decidere. Cic. Cheoir en bas, Tomber.
    \
        Decidere a, vel de spe. Liu. Estre frustré de son esperance, Decheoir de son esperance.
    \
        Decidit ouibus illis fructus omnis. Plaut. Elles ne portent plus de fruict.
    \
        Decidere ab archetypo. Plin. iun. Faillir à suyvre un patron.
    \
        Decidere spe, sine praepositione. Terent. Decheoir de son espoir ou de son esperance, Estre frustré de ce qu'on espere.
    \
        In vnius imperium ne res decidat admonemur. Cic. Ne tombe soubs la puissance d'un seul.

    Dictionarium latinogallicum > decido

  • 9 communico

    commūnico, āvī, ātum, āre [ communis ]
    1)
    а) делать общим (aliquid cum aliquo или inter aliquos C etc.)
    б) делать сообща, принимать участие, делить (pericula C; labores et discrimina T)
    concordiam cum aliquo c. VM — примириться с кем-л.
    consilia cum aliquo c. (или c. cum aliquo) de aliquā re L, C etc. — совещаться с кем-л.
    c. liberos cum aliquo QC — прижить детей с кем-л.
    c. consilium cum aliquo Cs — сообщить кому-л. план (своих действий), т. е. действовать заодно с кем-л.
    3) беседовать (cum aliquo de aliquā re Cs, C)
    4) воздавать ( laudem C); оказывать, предоставлять ( honorem Cs)
    5) присоединять, добавлять, вносить ( pecunias Cs)
    6) связывать, соединять (causam civium cum servis, т. е. cum causa servorum Sl)
    7) (тж. se c. Vlg) общаться, иметь дело, иметь связи (cum aliquo Sen, Just и alicui Vlg, Aug)

    Латинско-русский словарь > communico

  • 10 colloquor

    col-lŏquor ( conl-), cūtus, 3, v. dep., to talk together, converse, to hold a conversation, a parley, or a conference (in good prose); constr. commonly cum aliquo, inter se, or absol.; in Plaut. several times as verb act. with acc.
    (α).
    With cum aliquo, Ter. Hec. 1, 2, 56; Cic. Brut. 60, 218; id. Tusc. 1, 41, 98; id. Div. 1, 30, 64; id. Att. 16, 8, 1; id. Fam. 1, 9, 10; Nep. Paus. 2, 4:

    cum aliquo per aliquem,

    Caes. B. G. 1, 19; Nep. Alcib. 5, 3:

    cum aliquo per litteras,

    Cic. Fam. 1, 7, 1; id. Att. 6, 1, 24:

    cum aliquo de aliquā re,

    Nep. Dion, 2, 4.—
    (β).
    With inter se:

    hoc uno praestamus vel maxime feris, quod colloquimur inter nos,

    Cic. de Or. 1, 8, 32:

    multum inter se usque ad extremum tempus diei conlocuti sunt,

    id. ib. 1, 7, 26; id. Div. 1, 41, 90; Auct. B. Afr. 56; Curt. 8, 4, 14:

    inter se multum de aliquā re,

    Cic. de Or. 1, 7, 26.—
    (γ).
    Absol.:

    deinde utrique imperatores colloquuntur simul,

    Plaut. Am. 1, 1, 69; Ter. And. 5, 6, 10; id. Eun. 2, 3, 76; Caes. B. G. 1, 43; 1, 47; Cic. Q. Fr. 2, 8 (10), 1; Liv. 3, 36, 2; Curt. 7, 1, 24; 8, 13, 24 al.—
    (δ).
    With acc. of person:

    te volo, uxor, colloqui,

    Plaut. Am. 3, 2, 17; id. As. 1, 2, 24; 3, 1, 20; id. Most. 3, 2, 96; id. Men. 2, 3, 82; id. Mil. 4, 2, 18; id. Ps. 1, 3, 16; 1, 3, 22; id. Trin. 5, 2, 11; 5, 2, 26; cf.:

    de his rebus, quas tecum colloqui volo,

    Nep. Them. 9, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > colloquor

  • 11 conloquor

    col-lŏquor ( conl-), cūtus, 3, v. dep., to talk together, converse, to hold a conversation, a parley, or a conference (in good prose); constr. commonly cum aliquo, inter se, or absol.; in Plaut. several times as verb act. with acc.
    (α).
    With cum aliquo, Ter. Hec. 1, 2, 56; Cic. Brut. 60, 218; id. Tusc. 1, 41, 98; id. Div. 1, 30, 64; id. Att. 16, 8, 1; id. Fam. 1, 9, 10; Nep. Paus. 2, 4:

    cum aliquo per aliquem,

    Caes. B. G. 1, 19; Nep. Alcib. 5, 3:

    cum aliquo per litteras,

    Cic. Fam. 1, 7, 1; id. Att. 6, 1, 24:

    cum aliquo de aliquā re,

    Nep. Dion, 2, 4.—
    (β).
    With inter se:

    hoc uno praestamus vel maxime feris, quod colloquimur inter nos,

    Cic. de Or. 1, 8, 32:

    multum inter se usque ad extremum tempus diei conlocuti sunt,

    id. ib. 1, 7, 26; id. Div. 1, 41, 90; Auct. B. Afr. 56; Curt. 8, 4, 14:

    inter se multum de aliquā re,

    Cic. de Or. 1, 7, 26.—
    (γ).
    Absol.:

    deinde utrique imperatores colloquuntur simul,

    Plaut. Am. 1, 1, 69; Ter. And. 5, 6, 10; id. Eun. 2, 3, 76; Caes. B. G. 1, 43; 1, 47; Cic. Q. Fr. 2, 8 (10), 1; Liv. 3, 36, 2; Curt. 7, 1, 24; 8, 13, 24 al.—
    (δ).
    With acc. of person:

    te volo, uxor, colloqui,

    Plaut. Am. 3, 2, 17; id. As. 1, 2, 24; 3, 1, 20; id. Most. 3, 2, 96; id. Men. 2, 3, 82; id. Mil. 4, 2, 18; id. Ps. 1, 3, 16; 1, 3, 22; id. Trin. 5, 2, 11; 5, 2, 26; cf.:

    de his rebus, quas tecum colloqui volo,

    Nep. Them. 9, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > conloquor

  • 12 colloquor

    colloquor (conloquor), collŏqui, collŏcūtus sum causer, s’entretenir, avoir une entrevue.    - colloqui cum aliquo de aliqua re (ou acc. de la chose): s’entrenir avec qqn sur qqch.    - inter se colloqui pauca: échanger quelques propos.    - colloqui cum aliquo per litteras, Cic. Fam. 1, 7, 1: correspondre avec qqn par lettres.    - te volo colloqui, Plaut. Am. 3, 2, 17: je veux causer avec toi.    - de his rebus, quas tecum colloqui volo, Nep. Them. 9, 4: à propos des affaires dont je veux m'entretenir avec toi.
    * * *
    colloquor (conloquor), collŏqui, collŏcūtus sum causer, s’entretenir, avoir une entrevue.    - colloqui cum aliquo de aliqua re (ou acc. de la chose): s’entrenir avec qqn sur qqch.    - inter se colloqui pauca: échanger quelques propos.    - colloqui cum aliquo per litteras, Cic. Fam. 1, 7, 1: correspondre avec qqn par lettres.    - te volo colloqui, Plaut. Am. 3, 2, 17: je veux causer avec toi.    - de his rebus, quas tecum colloqui volo, Nep. Them. 9, 4: à propos des affaires dont je veux m'entretenir avec toi.
    * * *
        Colloquor, penult. corr. colloqueris vel colloquere, pen. corr. collocutus sum, colloqui. Terent. Parler ensemble, Parler à quelcun, Deviser ensemble, Pourparler ensemble.

    Dictionarium latinogallicum > colloquor

  • 13 concerto

    concerto, āre, āvi, ātum - intr. et tr. - [st2]1 [-] lutter, rivaliser. [st2]2 [-] lutter en paroles, discuter, se quereller. [st2]3 [-] lutter avec les armes, combattre.    - cum aliquo de aliqua re concertare: être en conflit avec qqn au sujet de qqch.
    * * *
    concerto, āre, āvi, ātum - intr. et tr. - [st2]1 [-] lutter, rivaliser. [st2]2 [-] lutter en paroles, discuter, se quereller. [st2]3 [-] lutter avec les armes, combattre.    - cum aliquo de aliqua re concertare: être en conflit avec qqn au sujet de qqch.
    * * *
        Concerto, concertas, concertare. Cic. Debatre, Combatre.
    \
        Concertare cum aliquo. Terent. Avoir debat, Tanser.
    \
        Concertare cum aliquo verbis. Cic. Avoir noise avec aucun.

    Dictionarium latinogallicum > concerto

  • 14 expostulo

    expostŭlo, āre, āvi, ātum - tr. et intr. - [st2]1 [-] demander avec chaleur, demander instamment. [st2]2 [-] adresser des réclamations, réclamer, exiger. [st2]3 [-] se plaindre (de).    - expostulare ut: demander que.    - expostulare + prop. inf.: demander que.    - expostulare cum aliquo de aliqua re: se plaindre de qqch à qqn.    - expostulare cum aliquo + prop. inf.: se plaindre à qqn de ce que.    - mittebat oratores, qui suo nomine expostularent, cur vetere Armeniae possessione depelleretur, Tac. An. 13, 37: il envoyait des ambassadeurs pour demander instamment en son nom pourquoi on le chassait d'une ancienne possession, l'Arménie.
    * * *
    expostŭlo, āre, āvi, ātum - tr. et intr. - [st2]1 [-] demander avec chaleur, demander instamment. [st2]2 [-] adresser des réclamations, réclamer, exiger. [st2]3 [-] se plaindre (de).    - expostulare ut: demander que.    - expostulare + prop. inf.: demander que.    - expostulare cum aliquo de aliqua re: se plaindre de qqch à qqn.    - expostulare cum aliquo + prop. inf.: se plaindre à qqn de ce que.    - mittebat oratores, qui suo nomine expostularent, cur vetere Armeniae possessione depelleretur, Tac. An. 13, 37: il envoyait des ambassadeurs pour demander instamment en son nom pourquoi on le chassait d'une ancienne possession, l'Arménie.
    * * *
        Expostulo, expostulas, pen. corr. expostulare. Cic. Faire requeste à aucun, Le requerir d'aucune chose.
    \
        Expostulare computationem. Plin. Demander qu'on vienne à compte.
    \
        Expostulare. Terent. Se plaindre à aucun du tort et injure qu'il nous a faict.

    Dictionarium latinogallicum > expostulo

  • 15 dimico

    dimico, āre, āvi (qqf. ui), ātum - intr. - combattre, faire la guerre, lutter.    - capite suo dimicare: exposer sa vie.    - dimicare pro aliqua re: combattre pour qqch.    - absentem de liberis dimicare, Liv. 3, 44: [l'attaquer en son absence au sujet des enfants] = débattre de son droit de paternité.    - cum aliquo de aliqua re dimicare: combattre contre qqn au sujet de qqch.    - dimicatum est, Flor.: on combattit.
    * * *
    dimico, āre, āvi (qqf. ui), ātum - intr. - combattre, faire la guerre, lutter.    - capite suo dimicare: exposer sa vie.    - dimicare pro aliqua re: combattre pour qqch.    - absentem de liberis dimicare, Liv. 3, 44: [l'attaquer en son absence au sujet des enfants] = débattre de son droit de paternité.    - cum aliquo de aliqua re dimicare: combattre contre qqn au sujet de qqch.    - dimicatum est, Flor.: on combattit.
    * * *
        Dimico, dimicas, pen. corr. dimicui et dimicaui, dimicatum, dimicare. Caes. Combatre.
    \
        Dimicare acie, vel praelio. Liu. Livrer ou recevoir une bataille, Batailler.
    \
        Dimicandum omni ratione vt incolumes conseruentur. Cic. Il fault s'efforcer.

    Dictionarium latinogallicum > dimico

  • 16 res

    rēs, rei (rēi with e long; gen., Lucr. 2, 112; 548; 6, 918; dat., id. 1, 688; 2, 236; rei, gen., monosyl. at the end of the verse, Lucr. 3, 918;

    and in the middle of the verse,

    id. 4, 885, and Poët. ap. Lact. 6, 6), f. [ etym. dub.; perh. root ra- of reor, ratus; cf. Germ. Ding; Engl. thing, from denken, to think; prop., that which is thought of; cf. also logos, Lid. and Scott, 9], a thing, object, being; a matter, affair, event, fact, circumstance, occurrence, deed, condition, case, etc.; and sometimes merely = something (cf.: causa, ratio, negotium).
    I.
    In gen.:

    unde initum primum capiat res quaeque movendi,

    Lucr. 1, 383; cf. id. 1, 536:

    in partes res quaeque minutas Distrahitur,

    id. 2, 826: summe Sol, qui omnes res inspicis, Enn. ap. Prob. Verg. E. 6, 31 (Trag. v. 321 Vahl.):

    versus, quos ego de Rerum Naturā pangere conor,

    Lucr. 1, 25; cf. id. 1, 126; 5, 54:

    rerum natura creatrix,

    id. 2, 1117:

    divinarum humanarumque rerum, tum initiorum causarumque cujusque rei cognitio,

    Cic. Tusc. 5, 3, 7 (v. divinus):

    haeret haec res,

    Plaut. Am. 2, 2, 182:

    profecto, ut loquor, ita res est,

    id. ib. 2, 1, 19:

    haud mentior, resque uti facta dico,

    id. ib. 2, 1, 23:

    de Alcumenā ut rem teneatis rectius,

    id. ib. prol. 110:

    in tantis rebus (sc. in re publicā defendendā),

    Cic. Rep. 1, 3, 4 et saep.:

    quo Averna vocantur nomine, id ab re Impositum est, quia sunt avibus contraria cunctis,

    from the nature of the thing, Lucr. 6, 740; cf. id. 6, 424; Liv. 1, 17:

    si res postulabit,

    the condition of the case, Cic. Lael. 13, 44: scaena rei totius haec, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 11, 3:

    fugam in se nemo convertitur Nec recedit loco, quin statim rem gerat,

    does his duty, stands his ground, Plaut. Am. 1, 1, 84; so, res gerere, v. gero; hence, too, rerum scriptor, for a historian, v. scriptor, and cf. II. H. infra.—
    B.
    With adj. of quality, to express condition, etc.:

    illic homo a me sibi malam rem arcessit,

    is bringing a bad business on himself, Plaut. Am. 1, 1, 171; so,

    res mala,

    a wretched condition, Sall. C. 20, 13; and more freq. in plur.:

    bonis tuis rebus meas res irrides malas,

    circumstances, condition, Plaut. Trin. 2, 4, 45; id. Rud. 3, 3, 12:

    res secundae,

    good fortune, Hor. Ep. 1, 10, 30; cf. Liv. 3, 9:

    res prosperae,

    Nep. Dion, 6, 1; id. Eum. 5, 1:

    in secundissimis rebus,

    Cic. Off. 1, 26, 91:

    adversae res,

    id. ib. 1, 26, 90; Hor. S. 2, 2, 136; 2, 8, 73:

    res belli adversae,

    Liv. 10, 6:

    res dubiae,

    Sall. C. 10, 2; 39, 3; Liv. 2, 50; 7, 30;

    v. bonus, florens, salvus, adversus, dubius, novus, arduus, etc.— Freq. in curses, etc.: in malam rem,

    go to the bad, Ter. Phorm. 5, 7, 37; id. And. 2, 1, 17:

    malam rem hinc ibis?

    id. Eun. 3, 3, 30.—
    C.
    With an adj. in a periphrasis:

    abhorrens ab re uxoriā,

    matrimony, Ter. And. 5, 1, 10:

    in arbitrio rei uxoriae,

    dowry, Cic. Off. 1, 15, 61:

    rem divinam nisi compitalibus... ne faciat,

    a religious act, act of worship, a sacrifice, Cato, R. R. 5, 4:

    bellicam rem administrari majores nostri nisi auspicato noluerunt,

    Cic. Div. 2, 36, 76; Hor. C. 4, 3, 6:

    erat ei pecuaria res ampla et rustica,

    Cic. Quint. 3, 12: res rustica, agriculture:

    rei rusticae libro primo,

    Col. 11, 1, 2; id. 1, praef. §

    19: liber, quem de rebus rusticis scripsi,

    Cic. Sen. 15, 54:

    navalis rei certamina,

    naval battles, Amm. 26, 3, 5:

    res militaris,

    Cic. Rab. Post. 1, 2:

    rei militaris gloria,

    id. Mur. 9, 22; Nep. Milt. 8, 4:

    res frumentaria,

    forage, Caes. B. C. 3, 16; id. B. G. 1, 23; 4, 7:

    armatae rei scientissimus,

    Amm. 25, 4, 7:

    peritus aquariae rei,

    id. 28, 2, 2:

    res judicaria,

    Cic. Verr. 2, 2, 12, § 31:

    res ludicra,

    play, Hor. Ep. 2, 1, 180:

    uti rebus veneriis,

    Cic. Sen. 14, 47; Nep. Alc. 11, 4:

    res Veneris,

    Lucr. 2, 173; Ov. R. Am. 431; v. also familiaris, judiciaria, militaris, navalis, etc., and cf. II. G. infra. —
    D.
    With pronouns or adjectives, as an emphatic periphrase for the neutr.:

    ibi me inclamat Alcumena: jam ea res me horrore afficit,

    this now, Plaut. Am. 5, 1, 16; cf.: De. Estne hoc, ut dico? Li. Rectam instas viam:

    Ea res est,

    it is even so, id. As. 1, 1, 40:

    de fratre confido ita esse ut semper volui. Multa signa sunt ejus rei,

    of it, Cic. Att. 1, 10, 5: quos (melittônas) alii melittotropheia appellant, eandem rem quidam mellaria. Varr. R. R. 3, 16, 12:

    sunt ex te quae scitari volo, Quarum rerum, etc.,

    Plaut. Capt. 2, 2, 13; cf. Caes. B. G. 3, 4:

    quibus de rebus quoniam nobis contigit ut aliquid essemus consecuti,

    Cic. Rep. 1, 8, 13:

    quā super re interfectum esse Hippotem dixisti? Pac. ap. Fest. s. v. superescit, p. 244: resciscet Amphitruo rem omnem,

    every thing, all, Plaut. Am. 1, 2, 30:

    nulla res tam delirantes homines concinat cito,

    nothing, id. Am. 2, 2, 96; cf.:

    neque est ulla res, in quā, etc.,

    Cic. Rep. 1, 7, 12; 1, 5, 9; cf.

    also: sumptu ne parcas ullā in re, quod ad valetudinem opus sit,

    id. Fam. 16, 4, 2:

    magna res principio statim bello,

    a great thing, a great advantage, Liv. 31, 23 fin.:

    nil admirari prope res est una Solaque, quae, etc.,

    the only thing, only means, Hor. Ep. 1, 6, 1 et saep. — Emphatically with sup.:

    scilicet rerum facta est pulcherrima Roma,

    the most beautiful thing in the world, Verg. G. 2, 534; Quint. 1, 12, 16 Spald. p. 81. —

    Of persons, etc.: est genus hominum, qui esse primos se omnium rerum volunt,

    Ter. Eun. 2, 2, 17:

    maxime rerum,

    Ov. H. 9, 107; cf.:

    maxima rerum Roma,

    Verg. A. 7, 602; Ov. M. 13, 508:

    fortissima rerum animalia,

    id. ib. 12, 502:

    pulcherrime rerum,

    id. H. 4, 125; id. A. A. 1, 213; id. M. 8, 49:

    dulcissime rerum,

    Hor. S. 1, 9, 4.—
    E.
    In adverb. phrases:

    e re natā melius fieri haud potuit,

    after what has happened, Ter. Ad. 3, 1, 8:

    pro re natā,

    according to circumstances, Cic. Att. 7, 8, 2; 14, 6, 1:

    pro tempore et pro re,

    Caes. B. G. 5, 8:

    factis benignus pro re,

    according to circumstances, Liv. 7, 33, 3; Sall. J. 50, 2:

    pro re pauca loquar,

    Verg. A. 4, 337; Lucr. 6, 1280:

    ex re et ex tempore,

    Cic. Fam. 12, 19, 3:

    e re respondi,

    Cat. 10, 8.
    II.
    In partic.
    A.
    Pregn., an actual thing, the thing itself, reality, truth, fact; opposed to appearance, mere talk, the mere name of a thing:

    ecastor, re experior, quanti facias uxorem tuam,

    Plaut. Am. 1, 3, 10:

    desiste dictis nunc jam miseram me consolari: Nisi quid re praesidium apparas, etc.,

    id. Rud. 3, 3, 21: rem ipsam loqui. Ter. And. 1, 2, 31:

    rem fabulari,

    Plaut. Trin 2, 4, 87:

    nihil est aliud in re,

    in fact, Liv. 10, 8, 11 Weissenb. ad loc.:

    se ipsa res aperit,

    Nep. Paus. 3, 7:

    ex re decerpere fructus,

    Hor. S. 1, 2, 79;

    opp. verbum, vox, opinio, spes, nomen, etc.: rem opinor spectari oportere, non verba,

    Cic. Tusc. 5, 11, 32; cf.: te rogo, ut rem potiorem oratione ducas, Matius ap. Cic. Fam. 11, 28, 5:

    non modo res omnes, sed etiam rumores cognoscamus,

    Cic. Att. 5, 5, 1:

    qui hos deos non re, sed opinione esse dicunt,

    id. N. D. 3, 21, 53:

    Peripateticos et Academicos nominibus differentes, re congruentes,

    id. Ac. 2, 5, 15:

    quod nos honestum, illi vanum... verbis quam re probabilius vocant,

    Quint. 3, 8, 22; Sen. Ep. 120, 9:

    eum, tametsi verbo non audeat, tamen re ipsā de maleficio suo confiteri,

    id. Rosc. Am. 42, 123; cf. Ter. Ad. 4, 7, 15:

    vides quantum distet argumentatio tua ab re ipsā atque a veritate,

    Cic. Rosc. Am. 15, 44. — Hence, abl. sing., often strengthened by verā (sometimes as one word, reverā), in fact, really, in truth, indeed, in reality:

    haec ille, si verbis non audet, re quidem verā palam loquitur,

    Cic. Quint. 17, 56; so,

    re quidem verā,

    id. Clu. 19, 54; id. Sest. 7, 15:

    re autem verā,

    id. Fam. 1, 4, 2;

    and simply re verā,

    id. Quint. 2, 7; id. Div. 2, 54, 110; id. Balb. 3, 7:

    re verāque,

    Lucr. 2, 48; cf.:

    et re verā,

    indeed, in fact, Cic. Fam. 3, 5, 1; Liv. 33, 11, 3; 35, 31, 12; 36, 6, 1; Nep. Ages. 2, 3; id. Phoc. 3, 3; Curt. 3, 13, 5; 4, 16, 19; Val. Max. 9, 13, ext. 1; Just. 5, 1, 8; 12, 13, 10; Plin. Ep. 6, 33, 1.—
    B.
    Effects, substance, property, possessions:

    mihi Chrysalus Perdidit filium, me atque rem omnem Meam,

    Plaut. Bacch. 5, 1, 26; cf.: Ph. Habuitne rem? Ly. Habuit. Ph. Qui eam perdidit... Mercaturamne an venales habuit, ubi rem perdidit? id. Trin. 2, 2, 49 sq.:

    quibus et re salvā et perditā profueram,

    Ter. Eun. 2, 2, 27:

    rem talentum decem,

    id. Phorm. 2, 3, 46; Juv. 3, 16:

    avidior ad rem,

    Ter. Eun. 1, 2, 51:

    rem facere,

    to make money, Cic. Att. 2, 2, 12:

    res eos jampridem, fides deficere nuper coepit,

    id. Cat. 2, 5, [p. 1576] 10:

    qui duo patrimonia accepisset remque praeterea bonis et honestis rationibus auxisset,

    id. Rab. Post. 14, 38:

    libertino natum patre et in tenui re,

    in narrow circumstances, Hor. Ep. 1, 20, 20 et saep.; v. also familiaris.— In plur.: quantis opibus, quibus de rebus, Enn. ap. Cic. Tusc. 3, 19, 44 (Trag. v. 396 Vahl.):

    privatae res,

    Cic. Att. 9, 7, 5.—
    2.
    Hence, law t. t., whatever may be the subject of a right, whether corporeal or incorporeal (v. Sandars, Introd. to Just. Inst. p. 42 sqq.):

    res corporales,

    Just. Inst. 2, 2, 1 sq.; Gai. Inst. 2, 12; Dig. 1, 8, 1:

    res in patrimonio, res extra patrimonium,

    Just. Inst. 2, 1 pr.; Gai. Inst. 2, 1:

    res sanctae,

    Just. Inst. 2, 1, 10; v. also mancipium, privatus, etc.—
    C.
    Benefit, profit, advantage, interest, weal:

    res magis quaeritur, quam, etc.,

    Plaut. Men. 4, 2, 6:

    melius illi consulas quam rei tuae,

    id. Cist. 1, 1, 98:

    haec tuā re feceris,

    to your advantage, id. Capt. 2, 2, 46.— Most freq. with the prepositions in, ex, ob, ab, etc.:

    quasi istic minor mea res agatur quam tua,

    is interested, affected, Ter. Heaut. 2, 3, 113 (v. ago):

    si in rem tuam esse videatur,

    Plaut. Trin. 3, 2, 2:

    vide si hoc in rem deputas,

    id. ib. 3, 3, 19:

    quod in rem recte conducat tuam,

    id. Capt. 2, 3, 26:

    si in remst utrique,

    Ter. And. 3, 3, 14:

    quid mihi melius est, quid magis in rem est, quam? etc.,

    useful, Plaut. Rud. 1, 4, 1:

    tamen in rem fore credens universos adpellare,

    Sall. C. 20, 1:

    omnia quae in rem videbantur esse,

    Curt. 6, 2, 21:

    ad conparanda ea quae in rem erant,

    Liv. 30, 4, 6:

    imperat quae in rem sunt,

    id. 26, 44, 7; 22, 3, 2:

    ex tuā re non est, ut ego emoriar,

    for your advantage, Plaut. Ps. 1, 3, 102: An. Non pudet Vanitatis? Do. Minime, dum ob rem, to the purpose, with advantage, Ter. Phorm. 3, 2, 41: ob rem facere, usefully, with advantage or profit, Sall. J. 31, 5: subdole blanditur, ab re Consulit blandiloquentulus, contrary to his interest, i. e. to his injury, Plaut. Trin. 2, 1, 12 Brix ad loc.:

    haud id est ab re aucupis,

    id. As. 1, 3, 71:

    haec haud ab re duxi referre,

    Liv. 8, 11, 1:

    non ab re esse Quinctio visum est interesse, etc.,

    id. 35, 32, 6; Plin. 27, 8, 35, § 57; Suet. Aug. 94; Gell. 18, 4, 6; 1, 26, 4; Macr. S. 1, 4, 19.—
    D.
    Cause, reason, ground, account; only in the connection eā (hac) re, and eam ob rem, adverb., therefore, on that account:

    eā re tot res sunt, ubi bene deicias,

    Cato, R. R. 158, 2:

    hac re nequeunt ex omnibus omnia gigni, Quod, etc.,

    Lucr. 1, 172; cf.:

    illud eā re a se esse concessum, quod, etc.,

    Cic. Ac. 2, 34, 111:

    patrem exoravi, tibi ne noceat, neu quid ob eam rem succenseat,

    Plaut. Bacch. 4, 4, 39; cf.:

    quoi rei?

    for what purpose? id. As. 3, 2, 43; id. Poen. 2, 3, 3.—Hence (by uniting into one word) the causal adverbs quare and quamobrem, v. h. vv.—
    E.
    An affair, matter of business, business:

    cum et de societate inter se multa communicarent et de totā illā ratione atque re Gallicanā,

    Cic. Quint. 4, 15:

    rem cum aliquo transigere,

    id. Clu. 13, 39. —

    Hence, transf., in gen.: res alicui est cum aliquo,

    to have to do with any one, Cic. Rosc. Am. 30, 84; id. Sest. 16, 37; id. Fam. 9, 20, 2; Caes. B. G. 7, 77; cf.:

    famigeratori res sit cum damno et malo,

    Plaut. Trin. 1, 2, 182 Brix ad loc.— Also without a dat.:

    quoniam cum senatore res est,

    Cic. Fam. 13, 26, 3;

    esp., in mal. part.: rem habere cum aliquo or aliquā,

    to have to do with any one, Plaut. Bacch. 3, 6, 35; id. Merc. 3, 1, 37; Ter. Eun. 1, 2, 39; 58. —Ellipt.:

    jam biennium est, quom mecum rem coepit,

    Plaut. Merc. 3, 1, 15. —
    F.
    A case in law, a lawsuit, cause, suit (more gen. than causa):

    ubi res prolatae sunt,

    Plaut. Capt. 1, 1, 10:

    res agi,

    id. Men. 4, 2, 19; id. Aul. 3, 4, 13:

    quibus res erat in controversiā, ea vocabatur lis,

    Varr. L. L. 7, § 93; cf.

    (prob. in allusion to this legal form): tot homines... statuere non potuisse, utrum diem tertium an perendinum... rem an litem dici oporteret,

    Cic. Mur. 12, 27; cf.

    also: quarum rerum litium causarum condixit pater patratus, etc., an ancient formula,

    Liv. 1, 32:

    de rebus ab aliquo cognitis judicatisque dicere,

    Cic. Verr. 2, 2, 48, § 118:

    pecunias capere ob rem judicandam,

    id. Fin. 2, 16, 54:

    si res certabitur olim,

    Hor. S. 2, 5, 27; 1, 10, 15; 1, 9, 41; id. Ep. 1, 16, 43:

    tractu temporis futurum, ut res pereat,

    Dig. 3, 3, 12:

    rem differre,

    ib. 43, 30, 3: res judicata dicitur, quae finem controversiarum pronuntiatione judicis accipit, ib. 42, 1, 1 et saep.—
    G.
    An affair, esp. a battle, campaign, military operations; in phrase rem (or res) gerere:

    res gesta virtute,

    Cic. Fin. 5, 23, 66:

    ut res gesta est ordine narrare,

    Ter. Ad. 3, 5, 3:

    his rebus gestis,

    Caes. B. G. 5, 8:

    res gerere,

    Hor. Ep. 1, 17, 33:

    rem bene gerere,

    id. ib. 1, 8, 1; Ter. Ad. 5, 1, 13:

    comminus rem gerunt,

    Caes. B. G. 5, 44:

    res gestae,

    Hor. Ep. 1, 3, 7; 2, 1, 251:

    adversus duos simul rem gerere,

    Liv. 21, 60:

    rem male gerere,

    Nep. Them. 3, 3; Hor. S. 2, 3, 74:

    in relatione rerum ab Scythis gestarum,

    Just. 2, 1, 1; cf.:

    rem agere,

    Hor. S. 1, 9, 4; id. A. P. 82:

    ante rem,

    before the battle, Liv. 4, 40:

    cum Thebanis sibi rem esse existimant,

    Nep. Pel. 1, 3; Cic. Sest. 16, 37.—
    H.
    Acts, events, as the subject of narration, a story, history:

    res in unam sententiam scripta,

    Auct. Her. 1, 12, 20:

    cui lecta potenter erit res,

    Hor. A. P. 40; id. S. 1, 10, 57; id. Ep. 1, 19, 29:

    in medias res auditorem rapere,

    id. A. P. 148; 310:

    agitur res in scaenis,

    id. ib. 179; cf.:

    numeros animosque secutus, non res,

    id. Ep. 1, 19, 25; Phaedr. 5, 1, 12:

    sicut in rebus ejus (Neronis) exposuimus,

    Plin. 2, 83, 85, § 199:

    litterae, quibus non modo res omnis, sed etiam rumores cognoscamus,

    Cic. Att. 5, 5, 1:

    res populi Romani perscribere, Liv. praef. § 1: res Persicae,

    history, Nep. Con. 5, 4; id. Cat. 3, 2.—
    K.
    Res publica, also as one word, respublica, the common weal, a commonwealth, state, republic (cf. civitas); also, civil affairs, administration, or power, etc.: qui pro republicā, non pro suā obsonat, Cato ap. Ruf. 18, p. 210; cf.:

    erat tuae virtutis, in minimis tuas res ponere, de re publicā vehementius laborare,

    Cic. Fam. 4, 9, 3:

    dummodo ista privata sit calamitas et a rei publicae periculis sejungatur,

    id. Cat. 1, 9; cf.:

    si re publicā non possis frui, stultum est nolle privatā,

    id. Fam. 4, 9, 4:

    egestates tot egentissimorum hominum nec privatas posse res nec rem publicam sustinere,

    id. Att. 9, 7, 5 (v. publicus); Cato ap. Gell. 10, 14, 3: auguratum est, rem Romanam publicam summam fore, Att. ap. Cic. Div. 1, 22, 45:

    quo utiliores rebus suis publicis essent,

    Cic. Off. 1, 44, 155:

    commutata ratio est rei totius publicae,

    id. Att. 1, 8, 4: pro republicā niti, Cato ap. Charis. p. 196 fin.:

    merere de republicā,

    Plaut. Am. prol. 40:

    de re publicā disputatio... dubitationem ad rem publicam adeundi tollere, etc.,

    Cic. Rep. 1, 7, 12:

    oppugnare rem publicam,

    id. Cael. 1, 1; id. Har. Resp. 8, 15; id. Sest. 23, 52:

    paene victā re publicā,

    id. Fam. 12, 13, 1:

    delere rem publicam,

    id. Sest. 15, 33; Lact. 6, 18, 28.—Esp. in the phrase e re publicā, for the good of the State, for the public benefit:

    senatūs consultis bene et e re publicā factis,

    Cic. Phil. 3, 12, 30:

    ea si dicam non esse e re publicā dividi,

    id. Fam. 13, 8, 2; id. Mil. 5, 14; Liv. 8, 4, 12; 25, 7, 4; 34, 34, 9; Suet. Rhet. 1 init. —Post-class. and rare, also ex republicā, Gell. 6, 3, 47; 11, 9, 1;

    but exque is used for euphony (class.): id eum recte atque ordine exque re publicā fecisse,

    Cic. Phil. 3, 15, 38; 5, 13, 36; 10, 11, 26.— In plur.:

    eae nationes respublicas suas amiserunt, C. Gracch. ap. Fest. s. h. v. p. 286 Müll.: hoc loquor de tribus his generibus rerum publicarum,

    Cic. Rep. 1, 28, 44:

    circuitus in rebus publicis commutationum,

    id. ib. 1, 29, 45 et saep.—
    2.
    Sometimes simply res, the State (in the poets, and since the Aug. per. in prose): unus homo nobis cunctando restituit rem, Enn. ap. Cic. Off. 1, 24, 84 (Ann. v. 313 Vahl.):

    hic (Marcellus) rem Romanam sistet,

    Verg. A. 6, 858; cf.:

    nec rem Romanam tam desidem umquam fuisse,

    Liv. 21, 16; 1, 28:

    parva ista non contemnendo majores nostri maximam hanc rem fecerunt,

    id. 6, 41 fin.:

    Romana,

    Hor. C. S. 66; id. Ep. 1, 12, 25; Ov. M. 14, 809; Sall. C. 6, 3; cf.:

    ut paulo ante animum inter Fidenatem Romanamque rem ancipitem gessisti,

    Liv. 1, 28 fin.:

    Albana,

    id. 1, 6.— In plur.:

    res Asiae evertere,

    Verg. A. 3, 1:

    custode rerum Caesare,

    Hor. C. 4, 15, 17; cf.:

    res sine discordiā translatae,

    Tac. H. 1, 29; so (also in Cic.), rerum potiri, v. potior. —
    L.
    Res novae, political changes, a revolution, etc.; v. novus.

    Lewis & Short latin dictionary > res

  • 17 consentiens

    con-sentĭo (also cosentĭo; v. infra), sensi, sensum, 4, v. n. and a
    I.
    = unā sentio, to feel together: multa (corpora, i. e. substances) Quae neque conecti potuere neque intus Vitalis motus consentire atque imitari, Lucr. 2, 717 Lachm.; cf.:

    consentire animam totam per membra videmus,

    id. 3, 153; Scrib. Comp. 104.—
    II.
    To agree, accord, harmonize with a person or thing; to assert unitedly, determine in common, decree, to unite upon something accordantly, etc. (freq and class. in prose and poetry); constr with cum, inter se, the dat., or absol. of person; and with the acc., de, ad, in, the inf.. causā, or absol. of the thing.
    A.
    Lit., with personal subjects.
    1.
    In a good sense, with acc. and inf.: HONC. OINO. PLOIRVME. COSENTIONT. ROMAI. DVONORO. OPTVMO. FVISE. VIRO... LVCIOM. SCIPIONE., etc. (i. e. hunc unum plurimi consentiunt Romanum bonorum optimum fuisse virum... Lucium Scipionem), inscription of the Scipios, C. I. L. 1, 32: Wordsworth, Fragm, and Spec. p. 160; cf. Cic. Fin. 2, 35, 116; and id. Sen. 17, 61:

    omnes mortales unā mente consentiunt, omnia arma eorum, qui haec salva velint, contra illam pestem esse capienda,

    id. Phil. 4, 3, 7; so Quint. 1, 10, 33; 2, 15, 36 al.; Tac. A. 6, 28 al.—With inf.:

    seu quicquid ubique magnificum est in claritatem ejus (sc. Herculis) referre consensimus,

    Tac. G. 34 fin. —With de de amicitiae utilitate omnes uno ore consentiunt, Cic. Lael. 23, 86; so id. Phil. 1, 9, 21:

    cum aliquo de aliquā re,

    id. Ac. 2, 42. 131.—With [p. 429] cum:

    consentire cum aliquā re, verbis discrepare,

    Cic. Fin. 4, 26, 72:

    cum his (oratoribus) philosophi consentiunt,

    Quint. 2, 17, 2; so Suet. Aug. 58.—With dat.:

    illis superioribus,

    Quint. 2, 15, 32; so id. 5, 14, 33:

    sibi ipse,

    Cic. Off. 1, 2, 5; cf. id. Clu. 22, 60:

    cui parti,

    Quint. 5, 14, 9:

    iis, quibus delectantur,

    id. 5, 11, 19:

    studiis alicujus,

    Hor. Ep. 1, 18, 65 al. —With adversus:

    adversus maleficium omne consensimus,

    Sen. Ben. 3, 6, 2:

    adversus patrem cum amicis,

    Val. Max. 9, 11, ext. 3.—With ad:

    parvo exercitu, sed ad benevolentiam erga nos consentiente,

    Cic. Att. 5, 18, 2; id. Tusc. 3, 2, 3; id. N. D. 2, 23, 60; 2, 46, 119; id. Cat. 4, 7, 15; 4, 9, 18; cf.:

    ad rem publicam conservandam,

    id. Phil. 4, 4, 10:

    ad decernendum triumphum,

    Liv. 36, 40, 10:

    ad necem ejus,

    id. 39, 50, 6:

    ad indutias,

    Suet. Calig. 5.—With in:

    in homine non, ut omne, omnia in unum consentientia, sed singulis membris suum cuique consilium,

    Liv. 2, 32, 9:

    in hoc non contumaciter consentio,

    Quint. 11, 3, 11; cf.:

    consentire in asserendā libertate,

    Suet. Calig. 60: puro pioque duello quaerendas censeo itaque consentio consciscoque, old formula of voting in Liv. 1, 32, 12.—With ut:

    senatus... censuit consensit conscivit ut bellum cum priscis Latinis fieret, old formula for declaring war,

    Liv. 1, 32, 13.—With ne:

    constat, ad alia discordes in uno adversus patrum voluntatem consensisse, ne dicerent dictatorem,

    Liv. 4, 26, 7.—With acc. rei:

    consensit et senatus bellum,

    i. e. has voted, decreed war, Liv. 8, 6, 8:

    bellum erat consensum,

    id. 1, 32, 12:

    consensa in posterum diem contio,

    id. 24, 38, 11.—With inf.:

    si consenserint possessores non vendere, quid futurum est?

    Cic. Agr. 1, 5, 15. — Impers.:

    de prioribus consentitur,

    Tac. A. 1, 13:

    inter plurimos consensum est duas esse partes,

    Quint. 9, 1, 17; 5, 10, 12; Liv. 9, 7, 7; so,

    consensum est, ut, etc.,

    id. 30, 24, 11.—
    2.
    In a bad sense, to agree to any wrong, to join in, to plot together, conspire, take part in, etc.:

    neque se cum Belgis reliquis consensisse, neque contra populum Romanum omnino conjurasse,

    Caes. B. G. 2, 3; so id. ib. fin.:

    belli faciendi causā,

    Cic. Verr. 2, 5, 8, § 18:

    urbem inflammare,

    id. Phil. 2, 7, 17:

    quod consensisset cum Hispanis quibusdam... eum (Pompeium) comprehendere,

    id. Fam. 6, 18, 2:

    ad prodendam Hannibali urbem Romanam,

    Liv. 27, 9, 14:

    ad aliquem opprimendum,

    Nep. Dat. 5, 2:

    quod undique abierat, antequam consentirent,

    Liv. 23, 28, 4; so absol., id. 34, 49, 9 al.—
    B.
    Transf., with inanimate subjects, to accord, agree, harmonize with, to fit, suit, etc.
    (α).
    With cum: sed mihi ne utiquam cor consentit cum oculorum aspectu, Enn. ap. Cic. Ac. 2, 17, 52; cf.:

    cum vultus Domitii cum oratione non consentiret,

    Caes. B. C. 1, 19; Quint. 11, 1, 2; 11, 3, 113; 11, 3, 122: secum ipsa (oratio;

    together with sibi constet),

    Cic. Univ. 3; id. Brut. 38, 141:

    precor... ut vestrae mentes atque sententiae cum populi Romani voluntatibus suffragiisque consentiant,

    id. Mur. 1, 1; Dig. 46, 4, 14.—
    (β).
    With inter se:

    (pulchritudo corporis) delectat hoc ipso, quod inter se omnes partes cum quodam lepore consentiunt,

    Cic. Off. 1, 28, 98; Quint. 5, 7, 29.—
    (γ).
    With dat.:

    si personis, si temporibus, si locis ea quae narrantur consentiunt,

    Cic. Part. Or. 9, 32; id. Phil. 1, 1, 2; id. Att. 7, 3, 3; Quint. 11, 3, 65; 11, 3, 164 al.:

    sibi ipsa lex,

    id. 2, 4, 37.—
    (δ).
    Absol., Lucr. 3, 170; 2, 915; 3, 154:

    ratio nostra consentit, pugnat oratio, etc.,

    Cic. Fin. 3, 3, 10:

    judicationem et statum semper consentire,

    Quint. 3, 11, 20:

    nisi ab imo ad summum omnibus intenta nervis consentiat (cithara),

    id. 2, 8, 15:

    utrumque nostrum incredibili modo Consentit astrum,

    Hor. C. 2, 17, 22.—Hence,
    1.
    con-sentĭens, entis, P. a., agreeing, accordant, unanimous:

    tanta rerum consentiens, conspirans, continuata cognatio,

    Cic. N. D. 2, 7, 19:

    cujus de laudibus omnium esset fama consentiens,

    id. Sen. 17, 61:

    animi,

    id. Div. 2, 58, 119:

    consilium omnis vitae,

    id. Tusc. 5, 25, 72.— Abl. consentiente and -ti:

    hominum consentiente auctoritate contenti non sumus?

    Cic. Div. 1, 39, 84; so,

    consentiente voce,

    Suet. Galb. 13;

    on the other hand, clamore consentienti pugnam poscunt,

    Liv. 10, 40, 1.—
    2.
    consensus, a, um, Part., agreed upon:

    consensis quibusdam et concessis,

    Gell. 15, 26, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > consentiens

  • 18 consentio

    con-sentĭo (also cosentĭo; v. infra), sensi, sensum, 4, v. n. and a
    I.
    = unā sentio, to feel together: multa (corpora, i. e. substances) Quae neque conecti potuere neque intus Vitalis motus consentire atque imitari, Lucr. 2, 717 Lachm.; cf.:

    consentire animam totam per membra videmus,

    id. 3, 153; Scrib. Comp. 104.—
    II.
    To agree, accord, harmonize with a person or thing; to assert unitedly, determine in common, decree, to unite upon something accordantly, etc. (freq and class. in prose and poetry); constr with cum, inter se, the dat., or absol. of person; and with the acc., de, ad, in, the inf.. causā, or absol. of the thing.
    A.
    Lit., with personal subjects.
    1.
    In a good sense, with acc. and inf.: HONC. OINO. PLOIRVME. COSENTIONT. ROMAI. DVONORO. OPTVMO. FVISE. VIRO... LVCIOM. SCIPIONE., etc. (i. e. hunc unum plurimi consentiunt Romanum bonorum optimum fuisse virum... Lucium Scipionem), inscription of the Scipios, C. I. L. 1, 32: Wordsworth, Fragm, and Spec. p. 160; cf. Cic. Fin. 2, 35, 116; and id. Sen. 17, 61:

    omnes mortales unā mente consentiunt, omnia arma eorum, qui haec salva velint, contra illam pestem esse capienda,

    id. Phil. 4, 3, 7; so Quint. 1, 10, 33; 2, 15, 36 al.; Tac. A. 6, 28 al.—With inf.:

    seu quicquid ubique magnificum est in claritatem ejus (sc. Herculis) referre consensimus,

    Tac. G. 34 fin. —With de de amicitiae utilitate omnes uno ore consentiunt, Cic. Lael. 23, 86; so id. Phil. 1, 9, 21:

    cum aliquo de aliquā re,

    id. Ac. 2, 42. 131.—With [p. 429] cum:

    consentire cum aliquā re, verbis discrepare,

    Cic. Fin. 4, 26, 72:

    cum his (oratoribus) philosophi consentiunt,

    Quint. 2, 17, 2; so Suet. Aug. 58.—With dat.:

    illis superioribus,

    Quint. 2, 15, 32; so id. 5, 14, 33:

    sibi ipse,

    Cic. Off. 1, 2, 5; cf. id. Clu. 22, 60:

    cui parti,

    Quint. 5, 14, 9:

    iis, quibus delectantur,

    id. 5, 11, 19:

    studiis alicujus,

    Hor. Ep. 1, 18, 65 al. —With adversus:

    adversus maleficium omne consensimus,

    Sen. Ben. 3, 6, 2:

    adversus patrem cum amicis,

    Val. Max. 9, 11, ext. 3.—With ad:

    parvo exercitu, sed ad benevolentiam erga nos consentiente,

    Cic. Att. 5, 18, 2; id. Tusc. 3, 2, 3; id. N. D. 2, 23, 60; 2, 46, 119; id. Cat. 4, 7, 15; 4, 9, 18; cf.:

    ad rem publicam conservandam,

    id. Phil. 4, 4, 10:

    ad decernendum triumphum,

    Liv. 36, 40, 10:

    ad necem ejus,

    id. 39, 50, 6:

    ad indutias,

    Suet. Calig. 5.—With in:

    in homine non, ut omne, omnia in unum consentientia, sed singulis membris suum cuique consilium,

    Liv. 2, 32, 9:

    in hoc non contumaciter consentio,

    Quint. 11, 3, 11; cf.:

    consentire in asserendā libertate,

    Suet. Calig. 60: puro pioque duello quaerendas censeo itaque consentio consciscoque, old formula of voting in Liv. 1, 32, 12.—With ut:

    senatus... censuit consensit conscivit ut bellum cum priscis Latinis fieret, old formula for declaring war,

    Liv. 1, 32, 13.—With ne:

    constat, ad alia discordes in uno adversus patrum voluntatem consensisse, ne dicerent dictatorem,

    Liv. 4, 26, 7.—With acc. rei:

    consensit et senatus bellum,

    i. e. has voted, decreed war, Liv. 8, 6, 8:

    bellum erat consensum,

    id. 1, 32, 12:

    consensa in posterum diem contio,

    id. 24, 38, 11.—With inf.:

    si consenserint possessores non vendere, quid futurum est?

    Cic. Agr. 1, 5, 15. — Impers.:

    de prioribus consentitur,

    Tac. A. 1, 13:

    inter plurimos consensum est duas esse partes,

    Quint. 9, 1, 17; 5, 10, 12; Liv. 9, 7, 7; so,

    consensum est, ut, etc.,

    id. 30, 24, 11.—
    2.
    In a bad sense, to agree to any wrong, to join in, to plot together, conspire, take part in, etc.:

    neque se cum Belgis reliquis consensisse, neque contra populum Romanum omnino conjurasse,

    Caes. B. G. 2, 3; so id. ib. fin.:

    belli faciendi causā,

    Cic. Verr. 2, 5, 8, § 18:

    urbem inflammare,

    id. Phil. 2, 7, 17:

    quod consensisset cum Hispanis quibusdam... eum (Pompeium) comprehendere,

    id. Fam. 6, 18, 2:

    ad prodendam Hannibali urbem Romanam,

    Liv. 27, 9, 14:

    ad aliquem opprimendum,

    Nep. Dat. 5, 2:

    quod undique abierat, antequam consentirent,

    Liv. 23, 28, 4; so absol., id. 34, 49, 9 al.—
    B.
    Transf., with inanimate subjects, to accord, agree, harmonize with, to fit, suit, etc.
    (α).
    With cum: sed mihi ne utiquam cor consentit cum oculorum aspectu, Enn. ap. Cic. Ac. 2, 17, 52; cf.:

    cum vultus Domitii cum oratione non consentiret,

    Caes. B. C. 1, 19; Quint. 11, 1, 2; 11, 3, 113; 11, 3, 122: secum ipsa (oratio;

    together with sibi constet),

    Cic. Univ. 3; id. Brut. 38, 141:

    precor... ut vestrae mentes atque sententiae cum populi Romani voluntatibus suffragiisque consentiant,

    id. Mur. 1, 1; Dig. 46, 4, 14.—
    (β).
    With inter se:

    (pulchritudo corporis) delectat hoc ipso, quod inter se omnes partes cum quodam lepore consentiunt,

    Cic. Off. 1, 28, 98; Quint. 5, 7, 29.—
    (γ).
    With dat.:

    si personis, si temporibus, si locis ea quae narrantur consentiunt,

    Cic. Part. Or. 9, 32; id. Phil. 1, 1, 2; id. Att. 7, 3, 3; Quint. 11, 3, 65; 11, 3, 164 al.:

    sibi ipsa lex,

    id. 2, 4, 37.—
    (δ).
    Absol., Lucr. 3, 170; 2, 915; 3, 154:

    ratio nostra consentit, pugnat oratio, etc.,

    Cic. Fin. 3, 3, 10:

    judicationem et statum semper consentire,

    Quint. 3, 11, 20:

    nisi ab imo ad summum omnibus intenta nervis consentiat (cithara),

    id. 2, 8, 15:

    utrumque nostrum incredibili modo Consentit astrum,

    Hor. C. 2, 17, 22.—Hence,
    1.
    con-sentĭens, entis, P. a., agreeing, accordant, unanimous:

    tanta rerum consentiens, conspirans, continuata cognatio,

    Cic. N. D. 2, 7, 19:

    cujus de laudibus omnium esset fama consentiens,

    id. Sen. 17, 61:

    animi,

    id. Div. 2, 58, 119:

    consilium omnis vitae,

    id. Tusc. 5, 25, 72.— Abl. consentiente and -ti:

    hominum consentiente auctoritate contenti non sumus?

    Cic. Div. 1, 39, 84; so,

    consentiente voce,

    Suet. Galb. 13;

    on the other hand, clamore consentienti pugnam poscunt,

    Liv. 10, 40, 1.—
    2.
    consensus, a, um, Part., agreed upon:

    consensis quibusdam et concessis,

    Gell. 15, 26, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > consentio

  • 19 cosentio

    con-sentĭo (also cosentĭo; v. infra), sensi, sensum, 4, v. n. and a
    I.
    = unā sentio, to feel together: multa (corpora, i. e. substances) Quae neque conecti potuere neque intus Vitalis motus consentire atque imitari, Lucr. 2, 717 Lachm.; cf.:

    consentire animam totam per membra videmus,

    id. 3, 153; Scrib. Comp. 104.—
    II.
    To agree, accord, harmonize with a person or thing; to assert unitedly, determine in common, decree, to unite upon something accordantly, etc. (freq and class. in prose and poetry); constr with cum, inter se, the dat., or absol. of person; and with the acc., de, ad, in, the inf.. causā, or absol. of the thing.
    A.
    Lit., with personal subjects.
    1.
    In a good sense, with acc. and inf.: HONC. OINO. PLOIRVME. COSENTIONT. ROMAI. DVONORO. OPTVMO. FVISE. VIRO... LVCIOM. SCIPIONE., etc. (i. e. hunc unum plurimi consentiunt Romanum bonorum optimum fuisse virum... Lucium Scipionem), inscription of the Scipios, C. I. L. 1, 32: Wordsworth, Fragm, and Spec. p. 160; cf. Cic. Fin. 2, 35, 116; and id. Sen. 17, 61:

    omnes mortales unā mente consentiunt, omnia arma eorum, qui haec salva velint, contra illam pestem esse capienda,

    id. Phil. 4, 3, 7; so Quint. 1, 10, 33; 2, 15, 36 al.; Tac. A. 6, 28 al.—With inf.:

    seu quicquid ubique magnificum est in claritatem ejus (sc. Herculis) referre consensimus,

    Tac. G. 34 fin. —With de de amicitiae utilitate omnes uno ore consentiunt, Cic. Lael. 23, 86; so id. Phil. 1, 9, 21:

    cum aliquo de aliquā re,

    id. Ac. 2, 42. 131.—With [p. 429] cum:

    consentire cum aliquā re, verbis discrepare,

    Cic. Fin. 4, 26, 72:

    cum his (oratoribus) philosophi consentiunt,

    Quint. 2, 17, 2; so Suet. Aug. 58.—With dat.:

    illis superioribus,

    Quint. 2, 15, 32; so id. 5, 14, 33:

    sibi ipse,

    Cic. Off. 1, 2, 5; cf. id. Clu. 22, 60:

    cui parti,

    Quint. 5, 14, 9:

    iis, quibus delectantur,

    id. 5, 11, 19:

    studiis alicujus,

    Hor. Ep. 1, 18, 65 al. —With adversus:

    adversus maleficium omne consensimus,

    Sen. Ben. 3, 6, 2:

    adversus patrem cum amicis,

    Val. Max. 9, 11, ext. 3.—With ad:

    parvo exercitu, sed ad benevolentiam erga nos consentiente,

    Cic. Att. 5, 18, 2; id. Tusc. 3, 2, 3; id. N. D. 2, 23, 60; 2, 46, 119; id. Cat. 4, 7, 15; 4, 9, 18; cf.:

    ad rem publicam conservandam,

    id. Phil. 4, 4, 10:

    ad decernendum triumphum,

    Liv. 36, 40, 10:

    ad necem ejus,

    id. 39, 50, 6:

    ad indutias,

    Suet. Calig. 5.—With in:

    in homine non, ut omne, omnia in unum consentientia, sed singulis membris suum cuique consilium,

    Liv. 2, 32, 9:

    in hoc non contumaciter consentio,

    Quint. 11, 3, 11; cf.:

    consentire in asserendā libertate,

    Suet. Calig. 60: puro pioque duello quaerendas censeo itaque consentio consciscoque, old formula of voting in Liv. 1, 32, 12.—With ut:

    senatus... censuit consensit conscivit ut bellum cum priscis Latinis fieret, old formula for declaring war,

    Liv. 1, 32, 13.—With ne:

    constat, ad alia discordes in uno adversus patrum voluntatem consensisse, ne dicerent dictatorem,

    Liv. 4, 26, 7.—With acc. rei:

    consensit et senatus bellum,

    i. e. has voted, decreed war, Liv. 8, 6, 8:

    bellum erat consensum,

    id. 1, 32, 12:

    consensa in posterum diem contio,

    id. 24, 38, 11.—With inf.:

    si consenserint possessores non vendere, quid futurum est?

    Cic. Agr. 1, 5, 15. — Impers.:

    de prioribus consentitur,

    Tac. A. 1, 13:

    inter plurimos consensum est duas esse partes,

    Quint. 9, 1, 17; 5, 10, 12; Liv. 9, 7, 7; so,

    consensum est, ut, etc.,

    id. 30, 24, 11.—
    2.
    In a bad sense, to agree to any wrong, to join in, to plot together, conspire, take part in, etc.:

    neque se cum Belgis reliquis consensisse, neque contra populum Romanum omnino conjurasse,

    Caes. B. G. 2, 3; so id. ib. fin.:

    belli faciendi causā,

    Cic. Verr. 2, 5, 8, § 18:

    urbem inflammare,

    id. Phil. 2, 7, 17:

    quod consensisset cum Hispanis quibusdam... eum (Pompeium) comprehendere,

    id. Fam. 6, 18, 2:

    ad prodendam Hannibali urbem Romanam,

    Liv. 27, 9, 14:

    ad aliquem opprimendum,

    Nep. Dat. 5, 2:

    quod undique abierat, antequam consentirent,

    Liv. 23, 28, 4; so absol., id. 34, 49, 9 al.—
    B.
    Transf., with inanimate subjects, to accord, agree, harmonize with, to fit, suit, etc.
    (α).
    With cum: sed mihi ne utiquam cor consentit cum oculorum aspectu, Enn. ap. Cic. Ac. 2, 17, 52; cf.:

    cum vultus Domitii cum oratione non consentiret,

    Caes. B. C. 1, 19; Quint. 11, 1, 2; 11, 3, 113; 11, 3, 122: secum ipsa (oratio;

    together with sibi constet),

    Cic. Univ. 3; id. Brut. 38, 141:

    precor... ut vestrae mentes atque sententiae cum populi Romani voluntatibus suffragiisque consentiant,

    id. Mur. 1, 1; Dig. 46, 4, 14.—
    (β).
    With inter se:

    (pulchritudo corporis) delectat hoc ipso, quod inter se omnes partes cum quodam lepore consentiunt,

    Cic. Off. 1, 28, 98; Quint. 5, 7, 29.—
    (γ).
    With dat.:

    si personis, si temporibus, si locis ea quae narrantur consentiunt,

    Cic. Part. Or. 9, 32; id. Phil. 1, 1, 2; id. Att. 7, 3, 3; Quint. 11, 3, 65; 11, 3, 164 al.:

    sibi ipsa lex,

    id. 2, 4, 37.—
    (δ).
    Absol., Lucr. 3, 170; 2, 915; 3, 154:

    ratio nostra consentit, pugnat oratio, etc.,

    Cic. Fin. 3, 3, 10:

    judicationem et statum semper consentire,

    Quint. 3, 11, 20:

    nisi ab imo ad summum omnibus intenta nervis consentiat (cithara),

    id. 2, 8, 15:

    utrumque nostrum incredibili modo Consentit astrum,

    Hor. C. 2, 17, 22.—Hence,
    1.
    con-sentĭens, entis, P. a., agreeing, accordant, unanimous:

    tanta rerum consentiens, conspirans, continuata cognatio,

    Cic. N. D. 2, 7, 19:

    cujus de laudibus omnium esset fama consentiens,

    id. Sen. 17, 61:

    animi,

    id. Div. 2, 58, 119:

    consilium omnis vitae,

    id. Tusc. 5, 25, 72.— Abl. consentiente and -ti:

    hominum consentiente auctoritate contenti non sumus?

    Cic. Div. 1, 39, 84; so,

    consentiente voce,

    Suet. Galb. 13;

    on the other hand, clamore consentienti pugnam poscunt,

    Liv. 10, 40, 1.—
    2.
    consensus, a, um, Part., agreed upon:

    consensis quibusdam et concessis,

    Gell. 15, 26, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > cosentio

  • 20 serra

    [st1]1 [-] serra, ae, f.: - [abcl][b]a - scie (avec ou sans dents). - [abcl]b - manoeuvre de la scie (manoeuvre militaire qui consiste à avancer et à reculer tour à tour.) - [abcl]c - Gell. ordre de bataille en forme de scie. - [abcl]d - Hier. chariot ayant des roues armées de dents. - [abcl]e - scie (poisson de mer).[/b]    - cui serra lumbi (sunt), Mart.: dont l'épine dorsale est une scie.    - serram ducere cum aliquo de aliqua re, Varr.: discuter avec qqn sur qqch, avoir une altercation avec qqn à propos de qqch. [st1]2 [-] Serra, ae, f.: Serra (ancien nom du Tibre).
    * * *
    [st1]1 [-] serra, ae, f.: - [abcl][b]a - scie (avec ou sans dents). - [abcl]b - manoeuvre de la scie (manoeuvre militaire qui consiste à avancer et à reculer tour à tour.) - [abcl]c - Gell. ordre de bataille en forme de scie. - [abcl]d - Hier. chariot ayant des roues armées de dents. - [abcl]e - scie (poisson de mer).[/b]    - cui serra lumbi (sunt), Mart.: dont l'épine dorsale est une scie.    - serram ducere cum aliquo de aliqua re, Varr.: discuter avec qqn sur qqch, avoir une altercation avec qqn à propos de qqch. [st1]2 [-] Serra, ae, f.: Serra (ancien nom du Tibre).
    * * *
        Serra, serrae. Columel. Une scie.

    Dictionarium latinogallicum > serra

См. также в других словарях:

  • parler — Parler: Loqui, Fari, Fabulari, Crepare, Verba facere, Mittere vocem, Voces facere, Sermocinari. {{t=g}}paralaléin,{{/t}} esse puto (ait Budaeus) quod lingua vernacula pro verbo loqui, Verba facere, dicit Parler, et {{t=g}}paralalian,{{/t}} quod… …   Thresor de la langue françoyse

  • debat — et different de quelque chose, Altercatio, Certatio, Concertatio, Decertatio, Controuersia, Contentio, Disceptatio, Lis, Velitatio. Petit debat, Discrimen tenue. Le debat est en la ville de Brindese, qui premier entrera dedans, Certamen vertitur… …   Thresor de la langue françoyse

  • traicter — Traicter, et manier, Tractare, Contrectare. Traicter aucun, Aliquem, Curare. Liu. lib. 22. Ils ont esté distribuez par les maisons de la ville pour y estre logez et traictez, Per familias accipiendos benigne curandosque diuiserunt. Liu. lib. 22.… …   Thresor de la langue françoyse

  • propos — Propos, Vient du Latin, Propono, et signifie ores conference de paroles entre deux ou plusieurs, Sermo, Oratio, Conlocutio, comme, Ils ont propos ensemble de mes affaires, Sermonem habent de rebus meis. Par son propos j ay entendu, Ex eius… …   Thresor de la langue françoyse

  • compte — Compte, m. penac. Le quayer où est la recepte et la mise, Accepti et expensi tabula, voyez Compter. Ratio. A ton compte, Vt rationem te dictare intelligo. Ce compte que nous venons de faire, est le compte de Grecin, Is calculus Grecini rationem… …   Thresor de la langue françoyse

  • plaisir — en François se prend pour un bien fait, pour une chose fort agreable, et pour recreation, joyeuseté ou passetemps. Plaisir mondain et charnel, Voluptas. Mon plaisir ou soulas, Meum suauium, Quid agitur? Mea voluptas. A mon plaisir, Ex sententia,… …   Thresor de la langue françoyse

  • aller — I. Aller, Ambulare, Ingredi, Incedere, Ire, Iter facere, Obire, Pergere, Proficisci, Vadere. S en aller, Auferre se, Abire, Discedere, Abscedere, Digredi. Il commence à aller à Phavorinus, Pergit ire ad Phauorinum. Qui doit aller, Iturus. Je te… …   Thresor de la langue françoyse

  • Секта — В данной статье или разделе имеется избыток цитат либо слишком длинные цитаты. Излишние и чрезмерно большие цитаты следует обобщить и переписать своими словами. Возможно, эти цитаты будут более уместны в Викицитатнике или в Викитеке …   Википедия

  • grace — Grace, bien et plaisir qu on fait à celuy qui ne l a deservi, Gratia. Bonnegrace, Elegantia. Bonnegrace et contenance, Palaestra, B. ex Cic. Cela n a point de grace, Non habet genium, Bud. ex Martiale. Qui a mauvaise grace, Inconcinnus homo,… …   Thresor de la langue françoyse

  • peine — Peine, f. penac. Chasty pour mesfait, soit pecuniaire, qu on dit amende, Multa, soit corporelle, Poena, du Grec {{t=g}}poinê.{{/t}} Il se prend aussi pour travail de corps, Labor. Il a bien de la peine à faire cela, Multum laboris exanthlat in ea …   Thresor de la langue françoyse

  • paix — Paix, Pax. Quies. Paix certaine et asseurée, Explorata pax, Pax constituta et firmata. La paix est accordée, Conuenit pax. Paix fourrée, Concordia subdola, Pax simulata, ac fallax. Liui. Decad. 4. lib. 3. 30. La paix ne dura pas long temps, Non… …   Thresor de la langue françoyse

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»